Vakantie in tijden van corona
“Zullen we dan gewoon niet gaan?” Ik zit in de auto met klotsende oksels.
En dat komt niet van de workout die ik net achter de rug heb. Die werd trouwens steeds onderbroken door telefoontjes van onze nanny Stella die de ID’s van mijn dochters had gefotografeerd zodat ik hun nummers had die ik weer nodig had om een tijdslot te boeken bij een coronatest.
Het is inmiddels testpoging 4. Je kunt niet boeken per gezin, dus elke keer als ik net mijzelf en mijn geliefde heb weten te registreren voor een test krijg ik te horen dat nu alle timeslots vergeven zijn. Op Schiphol, in Den Haag en op alle andere locaties. Ik vind via een vriendin een teslokatie in Badhoevedorp. Ze hebben nog net plek. 150 euro per persoon, maar dat moet dan maar. Ik vul voor iedereen het formulier in (juiste geboortedatum? Goede paspoortnummer?) en tik meteen even via iDEAL 150 euro pp af. Die arme bankrekening van mij schrikt zich een hoedje vandaag, maar alles voor een weekje Italië. Als ik de bevestigingsmail krijg, betrekt mijn zonnige humeur. Wat lees ik? Normaal gesproken krijg je de testuitslag de volgende dag om 23:30 uur, maar als je je zaterdag laat testen na 12:00 uur, dan krijg je de uitslag pas maandagnacht. En we vliegen maandagochtend. Nu zeg jij: waarom laat je je dan niet zaterdag voor 12:00 uur testen? OMDAT ER DAN DUS GEEN PLEK IS.
Ik ben een optimist en zie altijd wel een mogelijkheid, maar nu weet ik het even niet meer. Ik heb nog niet eens bedacht hoe ik onze Flo (met een verstandelijke beperking) überhaupt getest kan krijgen, maar die bal schop ik nog even voor me uit. I’ll cross that bridge when I get to it, lijkt me een mooi devies.
Ik app Manon, onze uitvoerend producente en iemand die alles kan regelen. Het is dat ik niet per se de ambitie heb om morgen bij Donald Trump op de thee te gaan, maar als het zou moeten, zou zij het fixen. Ze is naast uitvoerend producente ook al jaren en jaren purser bij de KLM, dus wie weet heeft zij ergens een ingang. Lang verhaal iets korter: een uurtje later belt ze. In Almere is nog een mogelijkheid. In het kantoor van Ali B nog wel. Dat vinden mijn meisjes vast leuk.
Dus daar gaan we, op naar Almere. Ik hoop op de wangslijmtest en als het toch door de neus moet… We’ll cross that bridge… Enzovoort.
Flo heeft zin in Italië dus die heb ik goed geprept. ‘De dokter kijkt even in je mond. Als dat goed is, mag jij naar Italië. Naar je knuffels.’ ‘Dag dokter, ik ga nu grommen als een leeuw…’ Met een licht huppeltje wandelen we het pand uit. Nu maar wachten op de uitslag. Vanavond om 23:30 uur krijgen we de uitslag. Het voelt als uitslag krijgen voor een examen dat je niet gemaakt hebt. Of waarvoor je niet geleerd hebt. Het openen van de mails is een tv-format op zich. Je krijgt de mail, daarna een code om de versleutelde mail te ontcijferen. Maar welke code hoort nou bij welke mail? Het duurt even (waar is mijn bril?!) voordat we het allemaal ontward hebben, maar daar gaan we. Het eerste document vouwt zich open. Onze Flo is coronavrij. Adem uit. Zo gaat het door. Alsof de testservice expres de spanning opbouwt zijn wij als laatste aan de beurt. Zul je net zien. Ik denk aan onze kennis van het strand. Een sterke man, midden veertig. Zomaar ineens op de IC. Corona is wat dat betreft van ons allemaal.
Maar we zijn oké. We ademen uit, vullen ons glas en beginnen ons eindelijk voorzichtig te verheugen op een weekje Italië.
Door: May-Britt Mobach
