Eigenlijk loopt altijd de vader van de bruid mee het altaar op. Hij geeft zijn dochter weg, symbolisch gezien, dan. Zijn dochter aan de arm, iedereen die kijkt, een kus op de wang bij het loslaten… Maar waarom is dat eigenlijk?
Zoals de hele wereld inmiddels wel weet: Meghan Markle zal op 19 mei trouwen met de Britse prins Harry. Maar zij kiest juist voor een bijzondere rol
voor haar moeder, zo laat ze nu weten. Ze wil niet dat haar vader haar weggeeft en meeloopt, maar maakt duidelijk dat ze liever haar mam aan haar zijde heeft. Dit wil ze omdat ze geen goede band heeft met haar vader en weinig contact met hem heeft. Haar relatie met haar moeder is veel beter. Heel modern, want dat een vader zijn dochter ‘weggeeft’ aan haar aanstaande man, is een eeuwenoude traditie.
Het was vroeger niet anders, toen dochters echt nog werden gezien als het bezit van een familie. Huwelijken werden toen vaker wel dan niet gesloten uit praktische overwegingen. Een dochter mocht dus vaak genoeg niet trouwen met iemand op wie ze verliefd was, maar juist met iemand die zakelijk gezien nuttig was voor de hele familie. Had hij een kudde geiten en wat goudstaven onder zijn bed liggen? Dan was het huwelijk zó geregeld. De familie ‘ruilde’ dan bijna letterlijk de bruid voor geld en status. Dat de vader haar weggaf symboliseerde toen al dat de vader achter het huwelijk stond en dat hij het een goed besluit vond.
Nu geldt zoiets nog amper, want vrouwen kiezen (gelukkig!) zelf met wie ze hun leven willen delen. Dat we ons nog altijd aan de weggeeftraditie vasthouden, heeft inmiddels meer een emotionele lading. We voelen ons ‘papa’s kleine meisje’ als we daar lopen als bruid. En het symboliseert een afsluiting van een tijdperk: je bent vanaf dat moment je eigen gezinnetje en je laat je ouderlijke huis achter je. Natuurlijk toont het op een bepaalde manier alsnog dat je vader het eens is met je huwelijk, maar zakelijk is die hele dag allang niet meer (in Nederland dan).
Bovendien: verplicht is het ook zeker niet. Je kunt ook een moeder, oom, neef of vriendin vragen – net waar jij je goed bij voelt. Of een bruidsmeisje. Of je loopt alleen. Mag ook. Grappig detail: volgens de traditie loopt de bruid aan het begin van de ceremonie aan de rechterkant van haar ‘weggever’, en bij het verlaten van de ceremonie juist aan de linkerkant. Ach, hoe je het ook doet: als je maar geniet van de dag. Dat is immers het belangrijkste – en dát is altijd al zo geweest.
