Twintig-Twintig
Klinkt best gek ja. Laatst op de radio een hele discussie over hoe we het zouden moeten uitspreken. Tweeduizendtwintig was de conclusie.
Bij een vergadering met het internationale management van het bedrijf waar ik werkte, hadden ze een jaar of vijf geleden een plan bedacht met een naam waardoor iedereen het makkelijk zou kunnen onthouden. Is bij mij in elk geval gelukt. Ik weet het namelijk nog steeds. Alleen werk ik er niet meer, dus daar schieten ze niet zoveel meer mee op. Er moest namelijk iets fifty-fifty zijn in twenty-twenty. Twenty-twenty? Hèhè, die managers willen natuurlijk weer hip doen met hun slogans, dacht ik toen nog. Gaan ze ineens twenty-twenty zeggen in plaats van tweeduizendtwintig. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het als motto goed bedacht vond.
Alleen twintig-twintig klinkt gewoon zo gek. Klinkt helemaal niet als een jaartal. We zeggen nu al negentien jaar tweeduizend-een, tweeduizend-twee tot aan tweeduizendnegentien en dan zouden we plotseling met twintig-twintig gaan beginnen. Zijn ze nou helemaal betoeterd? Hoewel, voor de mensen onder ons die toevallig iets ouder zijn dan negentien is het helemaal niet zo raar. Wij weten niet beter dan dat we altijd twee getallen noemden. Tot aan 2000. Daarvoor was het gewoon negentiennegenennegentig, negentienvierentachtig of negentienachtenzestig. Vonden we volstrekt normaal. Alleen zeer ‘officieel sprekende’ dames en heren hadden het wel eens over negentienhonderdvijfenvijftig.
En trouwens… 2020 gek?
Weet je wat pas echt gek was? Tweeduizend. We zijn maanden van tevoren ontzettend bang gemaakt dat er van alles mis zou kunnen gaan. En dan bedoel ik niet dat de wereld zou vergaan, want dat hoor je vaker. Nee, de computers zouden het niet aankunnen en banken zouden ineens al het geld kwijt zijn en telefoons zouden op tilt springen, energiecentrales zouden plat liggen en er was nog veel meer waar we allemaal ons hart voor vasthielden.
Ik had daarom op de eerste werkdag van tweeduizend een soort grap bedacht met dat zogenaamde millenniumprobleem. Ruim van tevoren had ik aangekondigd dat ik de plannen voor het nieuwe jaar in de grote vergaderzaal beneden uit de doeken zou doen en dan zouden we daar meteen samen lunchen. Had ik die ochtend de hele redactie wijs weten te maken dat er toch iets misgegaan was met de verwarming in de vergaderzalen vanwege het millenniumprobleem. Dus of iedereen even z’n jas, sjaal, wanten en muts mee naar beneden wilde nemen. Geintje natuurlijk, het idee was gewoon dat we een lekkere nieuwjaarswandeling zouden maken door de sneeuw en dan een verrassingslunchpakketje meekregen voor onderweg. En halverwege stond een vuurkorf met een pan warme chocola op ons te wachten. Goeie voornemens. Niks de hele dag binnen zitten in deze nieuwe eeuw. Dat was mijn plan voor tweeduizend.
Tweeduizend…
Weet je nog dat je ooit dacht dat je nooit van z’n leven zou wennen aan dat tweeduizend, laat staan tweeduizend-een als jaar? Volgens mij wisten we binnen de kortste keren al niet beter. In maart hoorde je er niemand meer over. Wij mensen zijn alleen niet zo gek op veranderingen. En toch wennen we gewoon weer. Net als met die gulden. Nog maar heel zelden hoor ik iemand de euro terugrekenen naar guldens. Kun je ook beter niet doen, want je schrikt je rot. Maar 2020. Nog maar twee dagen en we zitten er alweer in. Wat denk je? Hoe lang heb jij nodig om te wennen? Of ben je al een tijdje aan het oefenen?
Ik wens je in elk geval nu alvast (ik spreek je voor die tijd waarschijnlijk niet meer) een heel erg mooi jaar toe in goede gezondheid, ook voor je liefsten, kinderen, ouders, naasten en familie. Een fijn jaar vol waardering voor wat je allemaal doet op je werk en/of thuis. ik wens je heel mooie kansen en ervaringen. Veel complimentjes en begrip. Eigenlijk bedoel ik te zeggen dat ik je wens dat alles waar je van droomt maar uit mag komen. En natuurlijk wens ik je ook het allerbeste voor je huisdieren. Die zullen blij zijn als het hele feest weer lekker voorbij is.
Kus van Franska
Door: Franska
