Tweedehands kleding is niet suf en muf
Vriendin S. kan het als de beste: kleding shoppen die eerder van een ander is geweest
Van de week liep ik vriendin S. tegen het lijf, in een werkelijk waanzinnig jasje dat er loeiduur uitzag. Dat was ‘t volgens S. dan ook. Voor de vorige eigenaar ja, maar niet voor haar, want zij had ‘t gekocht in de tweedehandswinkel. Voor een prikkie.
Verbouwereerd keek ik eerst naar dat jasje en toen naar haar. Tweedehands? Maar je kunt toch wel een nieuwe kopen? Het lijkt me altijd een beetje suf en muffig om kleding te kopen die eerst door iemand anders is gedragen. Doe niet zo raar, zei S., alles hangt schoon en fris in de rekken. Ik koop de meest fantastische dingen tweedehands of vintage.
Tweedehands of vintage, toen snapte ik het helemaal niet meer. Wat is dan het verschil? Nou, zei S., het is hetzelfde als het verschil tussen een burrito en een taco. Het is allebei Mexicaans, maar toch is het niet hetzelfde. Vintage komt uit de periode 1920 tot zo’n beetje 1980. En daarna heet het retro of, iets minder cool, tweedehands.
Voor S. is het verrassingseffect het allerleukste van tweedehands of vintage shoppen. Welke schat zal ik nu weer vinden? Als een kind in een snoepwinkel struint ze door de rekken op zoek naar die ene kekke broek of geweldige laarsjes. Soms zit er wat tussen, soms ook niet.
Maar zo af en toe heeft S. me toch een klapper van jewelste en trekt ze iets geweldigs uit het rek. Zoals dat prachtige jasje dus. Nieuwwaarde 650 euro. Drie keer raden wat S. ervoor betaalde… Slechts 30 euro. Dertig euro! Niet normaal. Toen vond ik tweedehands opeens heel wat minder suf en muffig klinken.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
