Franska.nl

Tussen kitsch en kitsch

Daar ging ons vakantiehuisje in de zon!

Mijn moeder had een oom die bulkte van het geld, omkwam in het antiek, een kast van een huis bewoonde en zich als enige in de familie – en ver daarbuiten – een huishoudster kon permitteren. ‘Oompje’ werd hij door iedereen liefkozend genoemd en geliefkoosd werd hij! Oompje zat nooit om aanloop verlegen – bij een oom met diepe zakken wordt de deur heel begrijpelijk eerder platgelopen – en werd door iedereen op handen gedragen. 

 

Op een dag, toen Oompje het loodje gelegd had, kreeg mijn moeder een setje kristallen borrelglaasjes en champagnecoups van haar oom – pas op want die glazen zijn veel geld waard! -, een (foeilelijke) Chinese prent van een paard die hij had aangekocht via een antiquair in Breda én een setje piepkleine Chinese kommetjes die ingelegd zouden zijn met echt goud. Heel soms en alleen als we héél voorzichtig waren, kregen mijn zusje en ik op zaterdagavond zo’n kommetje met zoute pinda’s. Aangekomen bij het goud op de bodem – wat in twee happen gepiept was omdat er amper een kinderhandje pinda’s in paste – likte ik met mijn wijsvinger het zout van het goud om het genieten nog even te rekken.

 

Bij mijn ouders’ overlijden gingen Oompjes glaswerk en Chinese kommetjes naar mij en de prent van het paard naar mijn zusje. Toen mijn zusje hoorde dat het Tussen Kunst en Kitsch-circus onderweg was naar haar woonplaats Maastricht besloot ze om er maar eens langs te waaien met de prent van het paard, een houten beeldje en een zilveren hostiekelk die een heeroom haar man had nagelaten én de glaasjes en schaaltjes van Oompje die ik verpakt in dikke lagen bubbeltjesplastic naar haar had opgestuurd. We hadden het er samen al uitgebreid over gehad dat het een goed idee was om van de waarde van alle kleinoden samen een vakantiehuisje ergens in de zon te kopen. We waren het er ook al snel over eens dat Italië onze voorkeur had.

 

Afgelopen maandag appte ze:

 

‘Zit in de wachtkamer van Tussen Kunst en Kitsch.’

 

Even later:

‘Het houten beeldje in aangevreten door de houtworm en mist een knieschijf. Als dat niet het geval was geweest, was het misschien nog wel wat waard geweest.’

 

Even later:

‘De zilveren kelk is vooral heel leuk om paaseitjes in te doen.’

 

Even later:

‘Dat paard gaan we aan de straatstenen niet kwijtraken want is waardeloos.’

 

Even later:

‘De Chinese schaaltjes zijn zeker tien euro waard! Per stuk welteverstaan!’

 

Even later: 

‘Al die glaasjes brengen samen nog niet eens een tientje op.’

 

Tot slot:

‘Ik rij zo even langs de kringloop. Hopelijk kan ik de hele zooi daar kwijt.’