Troosten met anderhalve meter ertussen
Hoewel ik af en toe behoorlijk corona-moe ben, zijn er toch wel berichten die meteen mijn volle aandacht hebben.
Zo was er gisteren die huisarts bij het televisieprogramma Op1. Zij vertelde over haar vader die in een verzorgingshuis zat, een oudere meneer die ziek werd. Na lang aandringen werd hij getest en wat bleek? Hij was besmet met corona.
Maar in het verzorgingshuis verliep de communicatie niet optimaal en waren veel medewerkers niet op de hoogte van de besmetting van deze meneer. De mensen van de verzorging en de schoonmaak liepen onbeschermd zijn kamer in en uit. Met alle gevolgen van dien.
Zorgpersoneel dat onbeschermd bij mensen op bezoek moet blijft een bron van besmettingen.
Thuiszorgmedewerkers, wijkverpleegkundigen en praktijkondersteuners, mensen die onmisbaar zijn in deze tijd, proberen juist de ouderen die zo kwetsbaar zijn te helpen. Want deze ouderen, hun cliënten, moeten wel gewassen en aangekleed worden. En dat kan nu eenmaal niet met anderhalve meter afstand ertussen.
In een ander programma zag ik een wijkverpleegkundige die zo graag een cliënt wilde troosten. Deze cliënt was een verwarde dame die al weken geen bezoek meer kreeg maar niet begreep waarom niet. Ze was zo verschrikkelijk eenzaam. Gelukkig had deze zorgmedewerker wel de juiste beschermende kleding tot haar beschikking. Zo kon ze deze mevrouw de warme schouder bieden die onontbeerlijk is in deze tijd. Puur om te troosten.
De beschermende kleding is dus niet alleen om het virus niet verder te verspreiden. Die is er ook om kwetsbare mensen te kunnen troosten wanneer die het moeilijk hebben. En eerlijk gezegd vind ik dat bijna net zo belangrijk…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
