Toen ik net bevallen was vond ik de kraamvisite echt de hel
De jonge moeders van nu doen het gelukkig helemaal anders.
Van de week vertelde mijn collega L. enthousiast dat ze eindelijk op kraamvisite mocht bij haar vriendin. De baby was ruim drie weken geleden geboren en de kersverse ouders hadden ervoor gekozen om de eerste weken in alle rust door te brengen. Ze hielden de deur dicht om samen op een roze wolk te genieten van hun pasgeboren kindje. Af en toe kwam er een kraamverzorgster langs of hielpen de oma’s mee met praktische zaken zoals verse aardbeien brengen, een luisterend oor bieden als de hormonen toesloegen en de vader leren hoe hij zijn dochtertje het beste kon badderen en verschonen. Deze kostbare dagen konden ze in alle rust, zonder pottenkijkers, beleven. Pas na drie weken werd de kleine op afspraak aan de rest van de wereld getoond.
Hoe anders was het toen ik mijn eerste kind kreeg. Hij kwam onverwachts, 21 dagen te vroeg, en voor ik het wist was ik in het ziekenhuis bevallen en lag ik alweer thuis in mijn bed op zolder bij te komen. Ik was nogal van de leg, en dat was niet alleen omdat ik net mijn eerste kind had gekregen. Nee, het kwam doordat er voortdurend iemand ‘heel eventjes’ naar mijn kind wilde kijken. Ik was te beleefd en te hyper om er iets van te zeggen.
Mijn man had beneden zijn handen vol aan het bezoek dat uitgebreid aan de koffie zat en gezellig bleef plakken om later met bier en wijn te proosten op ons prille geluk. Natuurlijk wilde hij zijn zoon aan iedereen laten zien, maar toen op dag 3 de keuken weer vol was en ik de zoveelste bezoeker aan mijn bed had gehad, was voor ons de maat vol. Eerlijk gezegd vonden we al die kraamvisite echt een hel. Bovendien was ons kleintje door de vroeggeboorte knalgeel geworden en moest daarom enkele dagen onder de lamp in het ziekenhuis. Thuis was geen baby meer te bekennen en zo konden mijn man en ik eindelijk bijkomen van de rollercoaster van het kraambezoek. We deden de deur niet meer open, namen de telefoon niet meer op en reden af en aan naar het ziekenhuis waar alleen wij bij het wiegje van onze zoon mochten zitten. Wat een heerlijke rust was dat.
Toen ons kind na vijf dagen eindelijk naar huis mocht, hadden we geleerd van onze ervaring. Pas na een volle week werd hij op afspraak aan de rest van de wereld getoond. Hadden we dat nou maar meteen gedaan.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
