Leonora keek altijd erg op tegen haar nicht
‘Toen ik haar die dag een beetje op haar nummer zette, voelde dat eerst best goed.’
‘Ja maar jij hebt ook al zóveel mannen versleten!’ Het was op een familiereünie dat ik me dat liet ontvallen tegen de nicht waar we als kind al allemaal tegenop keken – en nog. Zij was altijd de mooiste van ons allemaal. Zij had de langste benen en het langste haar. Zij was de enige die in de grote stad ging studeren en daar bleef om het te maken. Zij had met één van haar mannen, ongetwijfeld degene met de diepste zakken, de hele wereld gezien en haar dochtertje was ook al een dametje van de wereld. Ze had ons allemaal in elk opzicht het nakijken gegeven. Alleen wat de mannen betreft was het haar niet voor de wind gegaan. Na een hele rits jeugdvriendjes was ze twee keer getrouwd, twee keer gescheiden. Sinds een aantal jaren was ze samen met haar derde man. Toen ze net samen waren had niemand begrepen wat ze in hem zag. Hij is zelfs een stukje kleiner dan zijzelf.
Ik zag aan haar ogen dat ik haar beet had met mijn opmerking en op een rare manier voelde dat goed. Alsof ik eindelijk eens boven haar stond in plaats van dat eeuwige andersom. Ik draaide me meteen na mijn sneer om en ging verderop eens kijken of daar nog wat te kletsen viel. Na een half uurtje werd ik op mijn rug getikt. Het was mijn mooie nicht die me kwam vragen waar mijn man was. Hoewel ik schrok hield ik me groot. ‘Die heeft vandaag andere verplichtingen’, zei ik. Mijn nicht vroeg of het hopelijk nog wel goed ging tussen mijn man en mij. Ik zei dat ik dat een rare vraag vond.
‘Nee hoor,’ zei ze. ‘Je vindt dat ik veel mannen versleten heb, toch? Ik noem het zelf altijd een lange zoektocht in de liefde. Maar wat telt, voor mij, en daar ben ik oneindig dankbaar voor, is dat ik het geluk toch nog mocht vinden. Want weet je? Soms is er veel meer moed voor nodig om weg te gaan dan om te blijven.’
Ik zei dat ze niet zo zwaar aan mijn opmerking moest tillen. Niet zo moeilijk moest doen omdat het maar een grapje was. Intussen had ze zoals altijd het laatste woord en hield ze me nog tijden na die reünie bezig. Ook omdat mijn man, met wie ik al sinds de middelbare school samen ben, helemaal geen andere verplichtingen had die dag, maar gewoon geen moer zin om mee te gaan. ‘Soms is er veel meer moed voor nodig om weg te gaan dan om te blijven’, echoot het nog steeds weleens na in mijn hoofd.’
Leonora’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
