Franska.nl

 

 

‘Mijn moeder had de Holocaust overleefd in misschien wel het allerergste kamp. Zoals zoveel van haar lotgenoten kon ze er niet over praten terwijl de oorlog er toch altijd was. Het hoefde geen Bevrijdingsdag of dodenherdenking te zijn om terug in de tijd te worden geworpen, want ze is er nooit in geslaagd om het verleden achter zich te laten. Daar leefde ze in. Dag in dag uit en ook veruit de meeste nachten. Ik leerde al op heel jonge leeftijd om niet te vragen en wat liefde was? Ik had er geen enkel idee van. Op latere leeftijd heb ik met heel veel hulp geprobeerd om dat emotionele gat te dichten, wat overigens nooit helemaal gelukt is of zal lukken.

 

Mijn moeder overleed in 2009 op hoge leeftijd. Tot mijn opluchting moet ik bekennen. Naarmate ze ouder werd, kroop ze steeds verder in haar schulp en kon ik haar steeds minder bereiken. Formeel had ik weliswaar een moeder, maar zo had het nooit echt gevoeld. Haar overlijden werkte op een rare manier bevrijdend. Alsof ik eindelijk echt kon gaan leven nu zij er niet meer was. Het ging goed met mij. Steeds beter ook naarmate de jaren verstreken.

 

Totdat ik vorig jaar in contact kwam met een ver familielid die met een verhaal kwam dat alles veranderde en in een totaal ander daglicht zette. Deze verre nicht had zich niet gerealiseerd dat dit verhaal nieuw voor me was en als ze dat wel had gedaan was ze er zeker nooit over begonnen. Ze vertelde opeens dat het voor mijn moeder een extra trauma was dat ze haar eerste kind had moeten afstaan. Haar eerste kind? Maar dat was ik toch zeker?

 

Vlak na de oorlog scheen ze zwanger te zijn geworden van een voor iedereen onbekende man. De paar familieleden die op de hoogte waren hadden erop aangedrongen dat mijn moeder het kindje na de geboorte zou afstaan omdat ze er toch niet kon zorgen – ze had geen baan, geen geld en geen huis. Mijn moeder deed wat er van haar werd gevraagd en is er daarna nooit achter gekomen waar het kindje was gebleven en of het nog in leven was. Volgens de verre nicht woog het trauma van het verloren kind zo mogelijk nog zwaarder voor mijn moeder dan de verschrikkingen van het kamp.

 

Vanaf het moment dat ik van mijn moeders verleden hoorde, vielen een heleboel puzzelstukjes op hun plaats en begreep ik waarom ik altijd het gevoel heb gehad dat ik nooit aan mijn moeders verwachtingen kon voldoen en het nooit goed kon doen. Waarschijnlijk was mijn aanwezigheid te confronterend en ben ik altijd symbool geweest voor het gemis van een kind dat nooit van haar mocht zijn.’

 

 

Ava’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.