To test or not to test, that’s the question

 

Al weken ben ik net niet echt verkouden, maar moet ik me dan laten testen?

 

 

De afgelopen tijd heb ik last van een dagelijks dilemma. Ik zal je uitleggen waarom. Ik voel me een beetje mweh. Je kent het wel: je bent net niet verkouden, maar moet wel drie keer per dag je neus snuiten. Drie keer per dag hè, houd dat getal even vast.

 

Verder vallen de blaadjes, waardoor ik sowieso al niet mijn zonnige zelf ben. Ik heb al m’n hele leven last van de herfstblues maar daar komt nu bij dat de hypochonder in mij de overhand neemt. Want moet ik me met die net-niet-snotneus laten testen?

 

Al honderd keer heb ik gekeken op de site van de rijksoverheid.

 

Ik heb geen koorts, moet niet hoesten of niezen en heb geen last van verlies van reuk of smaak. Maar wat bedoelen ze nou met neusverkouden en wat zijn verkoudheidsklachten?

 

Is dat als je drie keer per dag je neus moet snuiten? Ik heb al een paar keer met de GGD gebeld of ik een afspraak moet maken om me te laten testen. En al die keren zeiden ze dat dat niet nodig was, aangezien mijn net-niet-loopneus geen reden was om door de molen te gaan. Nou, zij hebben er verstand van, dus ben ik weer even gerustgesteld.

 

Maar het stemmetje in mijn hoofd is hardnekkig. Want het eerste wat ik doe als ik wakker word is De Grote Controle: kan ik door beide neusgaten ademen? Heb ik koorts of spierpijn of een snottebel? En die vragen komen gedurende de dag nog zeker tien keer voorbij.

 

Zelf als ik me verslik in een slokje thee denk ik al dat er “iets” met me aan de hand is. Het zal toch geen corona zijn?

 

Dus zit ik met een dagelijks dilemma. To test or not to test, that is the question, al willen ze me bij de GGD voorlopig nog niet zien.

Door: Irene Smit

Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.

Afbeelding van Irene Smit