Franska.nl

Ouwe hokjesdenker

 

Ik heb een hekel aan hokjesdenken. Ik vind het raar als mensen elkaar indelen in een soort boxjes, en op basis daarvan dan gaan oordelen zonder elkaar nog te zien.

Want neem nou een bosje tulpen. Dat zijn allemaal bloemen! En wie weleens zo’n bosje op tafel heeft staan, weet ook dat er in elke vaas altijd eentje zit die dicht blijft. En ook dat er eentje over de rand gaat hangen om naar de tafel te wijzen, en eentje die er met kop en schouders bovenuit gaat steken. Ongeacht de kleur.

 

En toch zijn het allemaal bloemen. Allemaal tulpen zelfs, als je nog verder specificeert. Maar niet één doet (of is) dus hetzelfde.

 

Misschien dat ik daarom ook zo gek ben op gemengde boeketten. Lekker alles dwars door elkaar en je weet nooit waar je aan toe bent. Juist die verschillen maken het geheel zo mooi, en daarom wil ik ook mensen niet in hokjes stoppen.

 

Tenminste… dat riep ik altijd!

 

Ik vind elk mens op voorhand leuk, en heb weinig behoefte ze alvast (ongehoord en ongezien) te beoordelen op gender, beroep, inkomsten, kleur, sleur, voorkeur, geur (nou… over geur wil ik nog weleens oordelen) of wat dan ook.

 

Maar daar is nu een einde aan gekomen. Ik doe het sinds kort op Facebook wel!

 

Ja, Facebook! Een “sociaal” medium, notabene. Ik wist niet eens dat het kon, maar het maakt mijn rondje tijdlijn nu een stuk aangenamer en een stuk sneller. Ik heb mijn “vrienden” opgedeeld in hokjes, en bekijk alleen nog het hokje waar ik op dat moment zin in heb. Wat een luxe!

 

Zelf post ik bijna niks meer, want die twaalf mensen die daar dan op reageren die spreek ik eigenlijk thuis al. Dus voor het “sociale” hoefde dat hele Facebook al niet meer. En ik kan de mensen die altijd alleen maar “zenden” (maar nooit belangstelling hebben voor anderen) nu gewoon even uitzetten. En dat is dus de truc
 

Sommigen hebben mij namelijk alle hoeken van de kamer nu al veertig keer laten zien. Maar dan wel steeds met zichzelf erin. En op een gegeven moment weet je dat wel. Als ze zichzelf weer ergens (anders) voor gaan inzetten, zie ik ze graag weer terug op mijn tijdlijn. Maar als ze zich alleen maar inzetten voor zichzelf, de juiste belichting, of de meeste likes… Ik ben daar wel een beetje klaar mee.

 

En van alle “adviezen” door zelfbenoemde experts word ik ook niet vrolijk meer. Terwijl ik toch echt ooit op Facebook ging omdat ik er zo blij van werd. Bovendien zie ik veel mensen ineens weer alles “openbaar” de wereld in slingeren. Maar omdat ik zelf zo’n hekel heb aan Facebookhandhavers kan ik het dan natuurlijk niet maken om daar dan een “adviesje” over te tikken bij de opmerkingen.

 

Als je het echter alleen maar “liket” dan krijg je weer de gekste vriendschapsverzoeken na zo’n openbaar bericht. Van mensen die je nog nooit hebt ontmoet en ook nooit gáát ontmoeten. En dat wil ik helemaal niet. Lastig hoor.

 

We mogen nu dus niet naar buiten omdat we elkaar dan kunnen infecteren, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik de besmettingen op Facebook soms ook eng vind. De complottheorieën die je er soms tegenkomt. Pfff… Of de politieke standpunten…

 

Waarom zit ik dit eigenlijk elke avond te bekijken?, dacht ik dus steeds vaker. En ik verdeel mijn aandacht nu een beetje anders. Ik geef aandacht aan mensen die mij dat ook geven, en ik probeer uit alle macht nu niet zelf te vervallen in de categorie “hokjesdenkers” door alle Facebookers over een kam te scheren.

 

Maar ik ben wel weer toe aan een goede mop, of zo. Want daarom zat ik op Facebook!
Of aan een lief berichtje. Aan een goede daad of een leuk nummer.

 

En nee… ouwe hokjesdenker! Bij dat laatste heb ik het niet over van die figuren die me wel alle hoeken van de kamer willen laten zien!