Franska.nl

Maar net als velen doen ook wij onze BKB’s (bij-kletsborrels) nu dan maar via Skype, of via beeldbellen met WhatsApp. Dat laatste wilde een groepje oude schoolvriendinnen liever dan Skypen, dus toen deed ik maar mee. Maar dat werd een nogal rommelig gebeuren.

We werden gebeld door E., en langzaam verschenen we alle vier in beeld. De één liggend, de ander staand, en de volgende ondersteboven. Heel handig.

E. was echter ook haar koffiezetapparaat aan het ontkalken en rende dus steeds uit beeld. Ook als haar glas leeg was, rende ze weg trouwens. Dus E. was vaak zoek.

Ikzelf woon helaas in een gat met erg slechte verbinding, dus zowel via de wifi als via mijn bundel gaat alles met een tikje vertraging (of het komt helemaal niet binnen). Zowel hier als bij de tegenpartij. En ook dat werkte niet erg mee.

In het echte leven heb ik daar ook weleens last van, maar bij zulke meetings wordt dat dan nogal benadrukt.

‘Wat zegt ze nou?’ riepen de anderen dus steeds naar elkaar. En wat ik vertelde is (denk ik) bij niemand binnengekomen.

Hoewel ik D. heel aandachtig zag luisteren en kijken, hoor. Zij is dus ook de enige die gezien heeft dat ik mijn wijn ondersteboven mepte en een iets te groot stuk brood in mijn mond propte, vlak voordat ik ergens antwoord op moest geven. De rest verstond me toen dus wéér niet, maar dacht dat het door de slechte verbinding kwam. En dat heb ik toen maar zo gelaten.

M. is trouwens zo’n heerlijke lachebek. Ken je zulke types? Ze hebben zo’n lach waarvan je onmiddellijk de slappe lach krijgt, en ik kan uren naar haar luisteren.

Maar nu lag ik ook nog slap van het lachen omdat ze steeds verder onderuitzakte tijdens een nogal lang verhaal van één van ons. We zagen haar steeds verder uit beeld verdwijnen aan de onderzijde van het scherm.

‘Meiden, M. verzuipt!’, riep ik dus maar snel. ‘Ze zakt steeds verder weg en ik zie nu alleen nog maar een stukje van haar kruin.’

‘Trappelen, M.!’, riepen we dus snel in koor. En daar kwam ze gelukkig weer.

Achter M. werd keihard gewerkt in de keuken, dus we hoorden vaak alleen maar gerommel in de kasten, en gerammel met pannen en glazen bij haar. We hoorden zelfs een buurjongen lawaai maken, maar M. zelf?… Ik heb geen idee wat ze gemeld heeft.

We hebben echter wel steeds gezwaaid naar M.’s moeder, die af en toe langskwam en dan iets aan haar vroeg. Ook leuk! Maar hoe het nou met de studies van D. en E. gaat, nu ze alles vanuit huis moeten doen? Geen flauwe notie! Ik weet dat ze qua werk veel tijd overhouden, omdat ze nu hun werkzaamheden niet kunnen uitvoeren, maar verder heb ik er allemaal geen moer van meegekregen.

Ik zat namelijk steeds te zoeken naar welke kant ik mee moest kantelen als iemand zijn scherm weer eens omgooide. De rest ging dan automatisch mee, maar ik zat steeds tegen de richting in te draaien. Heel verwarrend vond ik dat. Ik zette de boel dus steeds letterlijk op zijn kop, en heb van alle gesprekken zo ongeveer niets meegekregen. Maar volgens mij gaat het ze wel goed! En daar ben ik erg blij om.
En dat kleine beetje wijn dat niet uit mijn omgevallen glas was gekukeld, dat was best lekker. Maar toch kies ik volgende keer liever voor Skype!

Ik kan dan mijn scherm vooraf goed instellen, want mijn telefoon valt steeds om als ik hem neerzet. Bovendien heb ik met mijn laptop mijn handen vrij om (netjes) te kunnen eten en drinken. Iets wat ik heel belangrijk vind, tijdens het “samenzijn”.

Mocht het met dit groepje dus nog een keer lukken om te gaan Skypen, dan zal ik er zeker verslag van doen.

Het ga u allen goed! Ook online!