Franska.nl

Ik niet. Mijn werk gaat gewoon door, zoals het altijd deed. Ik werkte namelijk al vanuit huis, en de opdrachten zijn er nu niet minder om.

Maar in het nieuws en op sociale media zie ik nu toch heel veel mensen die zich stierlijk vervelen. En dat lijkt me voor een tijdje best leuk – dus een klein beetje jaloezie van mijn kant kan ik hier niet ontkennen – maar tegelijkertijd realiseer ik me ook dat die mensen straks misschien wel helemaal geen werk meer hébben. Dat ze nu thuis zitten te wachten, terwijl hun baas verzuipt in de rekeningen en er niets meer binnenkomt. En daar wil je natuurlijk niet mee ruilen. Dan voelt zo’n tijdje vrij helemaal niet als vakantie, denk ik. Dan lukt het je vast niet om van al dat “niets hoeven doen” te genieten, en als je dan je huis helemaal hebt opgeruimd, dan weet je het wel.

Hoewel sommigen tijdens het schoonmaken en opruimen nog een klein mazzeltje tegenkomen! Zo las ik over een Amerikaanse eigenaar van een bar die dicht moest dat hij tijdens het schoonmaken van zijn gesloten kroeg ook weer eens goed naar de muren en het plafond van zijn zaak had gekeken.

En wat drong toen tot hem door? Ja, jeetje, jongens… dat was ook zo! Daar zaten al jarenlang dikke dollars aan- en opgeniet. Dat was jarengeleden begonnen met een grapje van een klant, en daarna was dat voorbeeld gevolgd door vele anderen. Sommigen schreven zelfs een lieve boodschap erop, of een bedankje, en daarna nietten ze het biljet vast aan de muur. En toen de muur vol zat, gingen ze verder met het plafond. En daarover weer een nieuwe laag. En misschien wel nog één. Leuk toch?

Als je nu dus geen inkomen hebt, omdat je de deuren dicht moet houden, en je gaat dan de muren en de plafonds maar eens leeghalen, schoonmaken en misschien zelfs een likje verf geven, dan kan het dus zo zijn dat je daaraan een leuk sommetje (eerder verdiende) fooien overhoudt.

Wat een mazzel!

Ik ben ook aan het opruimen, maar ik kom zoiets nooit tegen

Ik moet náást mijn dagelijkse werkzaamheden nog steeds de deuren schilderen en de muren witten, maar kom daar maar niet aan toe. Ik stel het nu ook weer uit, omdat ik eerst de tuin maar eens (zomer)klaar wil hebben.

Ik krab dus mos van de tegels tot mijn nek en rug het begeven. Dat is het enige wat ik altijd overhoud aan zulke klussen.

Ik knot de wilgen en sjouw me een breuk aan de takken, maar het brengt me naast die breuk nooit een vermenigvuldiging van mijn banksaldo, of zoiets. Het levert me dus weinig leuks op.

En ik dun de bamboe uit, want die vermenigvuldigt zich wel. Ik sleep me een ongeluk aan al die bamboestokken, en neem ze allemaal mee naar binnen. In de schuur staat namelijk een aanhanger die al helemaal vol ligt met gesjouwde, gesleepte en gebroken takken, en die moeten straks dan weer weggebracht worden naar het afvalstation.

En over afval gesproken: het enige voordeel dat ik hiervan ondervind is dat ik er zelf lekker van afval. Ik heb nu een steeds kleiner getal (op de weegschaal), in plaats van een steeds groter getal (op mijn bankrekening). Dat wel! En ik zie dat dan toch maar als een leuke bijkomstigheid.

Nu maar hopen dat de rest van het dorp dat ook zo ziet, en anders vertel ik het er hier – voor de zekerheid – maar even bij!

Als je mij nu dus steeds naar binnen ziet lopen met bamboetakken, en weer met lege handen naar buiten ziet komen, dan ben ik, ondanks mijn kleine bolle buikje, niet (ik herhaal: NIET!!) zwanger!

Ja, dat we geen geroddel krijgen naar aanleiding van een leuk bericht!

Ik kan er heel schattig uitzien met mijn bamboestokjes, maar ik ben géén panda!