Franska.nl

Omdat ik nu vakantie heb, en ik die tijd (met veel plezier) besteed aan het verhuizen van een kind, moet ik toch ook weer even terugdenken aan onze vakantie van vorig jaar. Die was net zo weinig relaxed als die van nu eigenlijk. We hadden toen namelijk een wandelvakantie in de Oostenrijkse bergen geboekt, maar vlak voor ons vertrek brak mijn man zijn been.

Niks wandelen dus. Alleen nog ’s avonds een klein blokje om met drie krukken naast me. Pfff…

Maar gelukkig had ik op de heenweg ook nog een paar dagen Italië geboekt, en wel in een heerlijk hotel aan het Gardameer. Al was het een klein beetje jammer dat het overdag toen niet onder de 40 graden kwam, en ‘s nachts niet onder de dertig. En dan is het al best sneu dat je met je gips niet in het water kunt, maar dan is het helemáál jammer als de airco op je hotelkamer het niet doet. Da’s warm hoor!

Maar ja… er zijn veel ergere dingen dan vakantie, dus we besloten om niet gaan te zeuren en gewoon op een terras te gaan zitten met iets lekkers. Ook leuk, toch?

‘Even mijn nieuwe broek aantrekken’, riep ik terwijl mijn man beneden in de lobby bleef wachten. Ik had net zo’n glamourachtige broek met heel wijde pijpen gekocht, en die leek me reuze geschikt om hier mee te gaan paraderen.

Alleen moet je dan niet in je wijde broekspijp stappen en van de trap aflazeren, en zéker niet bovenop je bril vallen. Want dat staat ten eerste erg weinig glamoureus, en ten tweede gaat je bril ervan kapot.

Maar goed, we hadden de volgende dag dus wel iets te doen! We moesten namelijk op zoek naar een brillenwinkel en daar in het Italiaans gaan uitleggen wat er was gebeurd. Alleen begrijp je wel dat het vakantiegevoel er nog niet echt was. Ik probeer namelijk liever een beetje bruin te worden in de vakantie, maar ik was nu alleen maar bont en blauw.

Ik gooide, toen we verder zouden reizen, dan ook mijn spullen nog altijd wat stram en vermoeid in de (splinternieuwe) koffer van mijn dochter – want ja, die koffer van haar die reed zo handig, en ik moest nu natuurlijk alles zelf sjouwen, omdat manlief zijn krukken steeds moest dragen –  alleen ging daarna onmiddellijk het cijferslot kapot en kreeg ik die koffer dus niet meer open toen ik er nog iets bij wilde proppen. Pfff…

Nou ja… koffer maar opengebroken met een hamer en een schroevendraaier van de receptie, maar wel dus de hele verdere vakantie een vreselijk schuldgevoel naar mijn dochter lopen wegdrinken, ehh… wegdrukken.

In de Oostenrijkse bergen was het trouwens flink koud, maar gelukkig had ik ook nog een vest bij me, dat ik wilde aantrekken toen we de omgeving van het wandelhotel wilden ontdekken. Van trektochten zou niets gaan komen, maar er was vast nog wel iets anders te doen, dachten we. Ik trok dus de rits van mijn vest omhoog en onmiddellijk daarna ging diezelfde rits aan de onderkant weer open. Ken je die ritsen? Weinig warmte geven dat soort vesten hoor!

Tel daarbij op dat er in de hele omgeving van het hotel niets te doen of te zien was, en je begrijpt dat ik langzaam alweer een klein beetje naar huis begon te verlangen.   

Ik zal je het verhaal met de rugzak die de volgende dag openscheurde dan ook besparen, en op de dubbelgeklapte paraplu die ik achterliet in een beek ben ik ook nog steeds niet trots. En toen ik al dat leed aan mijn dochter wilde gaan appen, bleek er helaas geen wifi in het hotel, en mijn bundel deed het in dat gat ook al niet, dus het heeft haar nooit bereikt.   

‘Betere vakantie dan vorig jaar, hè?’ vroeg ze zojuist. En ik weet nog dat ik vorig jaar al heel snel heimwee naar mijn werk had, maar tijdens al het inpakken, weggooien en opruimen van nu begin ik stiekem toch weer een beetje heimwee naar vakantie te ontwikkelen.  

Het is ook nooit goed, hè?! Kijken of ik straks nog een weekje vrij kan krijgen.