tineke’s spellingscontrole is volledig in de war
Xelly (spreek uit Sjellie) Cabau van Kasbergen heeft haar kind vernoemt naar twee dierbaren. Ze noemde haar kind naar tante Yolanthe en tante Noor, en voegde de eerste twee letters van hun beider namen samen. Yono dus!
Ik vind dit een grappige manier van je kind vernoemen, al is het wel weer even wennen. Ik was nog een beetje aan het bijkomen van de Stormen en de Bikkels, en had nu eigenlijk gerekend op Stoeltjes, Tafelkleden en Fietsen, omdat het (inderdaad) wel weer tijd werd voor iets nieuws. Op één of andere manier willen mensen toch vaak bij de geboorte al meteen hun kind onderscheiden van de andere kinderen. Het nét even bijzonderder maken dan de toekomstige collega’s op de crèche, in de klas, en op de werkvloer.
Maar de zus van Xelly was daar natuurlijk al mee begonnen. Yolanthe zelf noemde haar kind ook al naar Xelly, en naar (toen nog) man Wesley, naar (toen nog) schoonmoeder Sylvia, en naar haar eigen Vader Xavier. Dat waren best veel (toen nog) dierbaren, en dat werd dus Xess Xava (spreek uit Tjes Tzjava).
Mijn spellingscontrole is inmiddels volledig in de war, en dat begrijp ik heel goed.
Ik hoop trouwens ook dat Xelly hierna niet een dochtertje krijgt, terwijl Yolanthe net een nieuwe liefde heeft gevonden in Nico Dijkshoorn. Yoni was vroeger een mooie Griekse meisjesnaam, maar heeft tegenwoordig toch een iets andere betekenis gekregen. Je weet dus eigenlijk nooit van tevoren wat je je kind gaat aandoen.
Maar wist je dat ik ook ooit overwoog om mijn kinderen zo te gaan vernoemen?
Alleen mijn dierbaren zijn Herman en Marianne. En om mijn kind dan Hema te gaan noemen…
Shirley en Itzhak heb ik om diezelfde reden trouwens ook maar overgeslagen. Shit, dacht ik toen ik het zag staan. En bij Holger en Erica stond het schaamrood me op de kaken.
Wel goed dat ik dus even had opgelet! Je moet er toch niet aan denken dat het je ontgaat, omdat je druk bent met origineel doen en je dierbaren eren.
Bianca en Erland vielen dus ook al heel snel af, omdat je toch bang bent dat het in de pubertijd dan lastig kan gaan worden. En Nel en Uko kwamen daarom al helemáál niet meer in aanmerking.
Driekus en Olivia heb ik nog wel even overwogen, omdat dat ook heel lief kan klinken. Maar omdat ik Portia en Eppo had gepasseerd, kon ik dat toch niet maken, vond ik.
Nou ja… en toen heb ik Plien en Otto, Lea en Ed, Dragan en Uko, en Precious en Ulrich ook maar overgeslagen. Ik heb mijn kinderen maar wat saaie namen meegegeven.
En ik hoop maar dat zij mijn kleinkinderen straks niet gaan vernoemen naar mij en oom Ethan.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
