Franska.nl

‘Zo, jongen. Zit je mijn boek te lezen?’
Hij zit op een kussen op de grond, met zijn rug tegen de warme radiator.

‘Ja,’ antwoord hij vriendelijk.
‘En? Vind je het wat?’ wil ik weten.
‘Vink wat?’ herhaalt hij.
‘Vind je het boek leuk?’ vraag ik nog een keer.
‘Oh. Nee!’ zegt hij dan. ‘Vink stom.’

En dan moet ik toch even slikken. Dat doet namelijk best een beetje pijn. Ik hoor het gelukkig niet zo heel vaak, maar niet iedereen heeft natuurlijk dezelfde smaak. Dat weet ik heus wel. En toch blijft het pijnlijk als iemand iets afkeurt waar je zo lang aan gewerkt hebt.

Jakkes, hij legt het zelfs weg nu.

Ooow, had ik hem nou maar niet gestoord of afgeleid. Dan had hij misschien het volgende hoofdstuk wél kunnen waarderen. Ik heb daar namelijk – op dringend verzoek van de geleerden – meer seks, drugs, en rock & roll aan toegevoegd. Maar hij waardeert het dus evengoed niet. Jammer hoor!

O, maar kijk! Hij pakt het toch weer! Ik krijg dus weer een klein beetje hoop, hoewel ik twijfel of het hem wel boeit. Hij zit namelijk niet echt geconcentreerd te lezen, vind ik. En dat is iets wat meestal wel het geval is, wanneer iemand wordt gegrepen door een verhaal.

En, hé! Wat zie ik nu? Nou jaaah, het zal toch niet? Maar wel hoor, hij heeft het boek echt ondersteboven. Hij leest het gewoon op zijn kop!
Tssss … Moet ik zijn oordeel dan nog wel serieus nemen?

En oh! Wat doet hij nu? Hij scheurt er een hele bladzijde uit! Dat is wel héél erg respectloos!

‘Zeg luister eens, vriend,’ bijt ik hem toe. ‘Dit is natuurlijk niet de bedoeling, hè?!! Je mag het dan niet boeiend vinden, en dat mag je dan nog zeggen ook. Je mag er zelfs een recensie over schrijven en het daarin naar beneden halen,

want dat hoort er nou eenmaal bij. Smaken en meningen verschillen. Maar kapot maken keur ik niet goed! Dat doe je maar lekker met je eigen boeken!’

Ik slik, ik raap de losgescheurde pagina van de vloer en roep mezelf weer tot de orde. Ik moet zijn afkeuring ook niet zo serieus nemen!

 
En natuurlijk, afwijzing doet pijn als het gaat om iets waar je trots op bent. ‘Maar verdorie, meid,’ zeg ik tegen mezelf, ‘hij begrijpt nog niet eens dat boeken niet zijn om op te eten.’

Iets wat hij zélf trouwens wel is! Dus misschien is een kartonnen boekje van Nijntje hier meer op zijn plaats.

‘Kom kerel,’ zeg ik terwijl ik zijn wangetje kus, ‘ik breng je nog even naar bed, want dan kun je nog wat slapen voordat je moeder komt.’  Kijk, zó ga je dus om met recensenten! Want och, wat zijn ze toch schattig, die kleintjes. Zélfs als ze je boeken slopen!