2 voor de prijs van 1
Tineke bevoorraadt de hele buurt en speelt ook af en toe kappertje.
Ik heb een drogisterij aan huis. Ja, niet dat dat de bedoeling was, maar dat is zo gegroeid sinds de meeste drogisterijketens zijn begonnen met 2 + 2 gratis, of 8 voor de prijs van 7 en de 14e voor de helft van de eerste 8.
‘Waar láát je dat allemaal?’ vroeg laatst iemand me. Nou, in een hele grote voorraadkast dus. Zo’n kast waar familie, vrienden en buren graag even in grasduinen, wanneer er thuis iets ontbreekt op hun eigen plankje. Pasgeleden vroeg iemand zelfs wanneer ik nou eens met een eigen make-uplijn en een spaarsysteem zou komen, zó vaak komt ze hier.
Zou dat tactiek geweest zijn van al die ketens die fuseren, sluiten, overnemen, failliet gaan en onder een andere naam weer verdergaan? Was het gewoon de bedoeling dat ik – en al die andere koopjesjagers – de kleine dorpen zouden gaan bevoorraden? Het scheelt ze zo natuurlijk wel veel distributiekosten en winkelhuur, maar ze verkopen er geen deootje minder om.
Vriendin vond dat ik dat haarverfje er ook wel even in kon smeren
Maar ach, weet je… het levert mij vaak weer onverwacht leuke middagen op. Zoals vorige week weer. Mijn vriendin kwam – na een hevige paniekaanval voor de spiegel – op zondagochtend even een haarverfje halen. Vroeger had je dan gewoon pech en moest je een dagje geduld hebben, maar tegenwoordig kun je dan dus ook bij mij terecht. Bovendien vond ze – na de koffie – dat ik het er ook wel even in kon smeren. En waarom ook niet? Een kapsalon aan huis, dat kan er ook best bij!
Maar om geen trammelant met de belasting te krijgen, doe ik dat dan natuurlijk wel gratis! En dat zette háár weer aan tot het trakteren op een lunch in ‘onze’ kroeg. Zo hou ik dus eigenlijk ook de economie nog draaiende en zorg ik voor veel meer werkgelegenheid dan je van een schrijfster zou verwachten. Hoezó doe ik er niet toe? Waar mijn onzekerheid toch altijd vandaan komt, is me eigenlijk een raadsel. Want vriendin kreeg van de ober nog een compliment over haar haar ook. Leuk! Maar daarna wilde ze natuurlijk niet meer weg, dus eindigde het tóch weer met het voor ons gebruikelijke: ‘Ach, doe maar een flesje, we zitten er nu toch.’
Tsja… en daar moeten bij mij dan altijd bitterballen bij. ‘Jemig, waar láát je het allemaal?’ vroeg mijn vriendin, toen ik een hap nam. Nou, dat lijkt me wel duidelijk, toch? O ja, dáár kwam die onzekerheid vandaan!
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
