Tuut tuut tuut
Ken je dat? Je wil één ding doen, dan zie je iets anders en ga je dat doen, zie je weer iets dat je vergeten was enzovoort. En waar je dan als eerste mee bezig was? Geen idéé!
‘Heeft u één momentje?’ Ik vraag het vriendelijk en leg de telefoon daarna op mijn bureau. Ik sta op, loop naar de kast, zoek de ordner erbij, haal de benodigde papieren daaruit en bedenk ineens dat ik ook nog moest plassen. O ja!
En terwijl ik dat snel even doe, zie ik dat er geen rol meer aan de houder hangt. Ik pak dus een nieuwe rol van de voorraadplank en zie meteen dat deze plank daarna (ook nog eens) leeg is. Hè, verdorie! Als ik klaar ben, loop ik dus meteen even naar beneden (naar de voorraadkast), vul de plank boven weer aan, en ren dan weer naar beneden naar de keuken, waar mijn boodschappenbriefje ligt. Toi-let-pa-pier schrijf ik netjes op het lijstje, met mijn mooie nieuwe pen.
Het doekje maar meteen in de was. O ja, wás! Ik zou nog een was draaien!
Maar dan zie ik ook dat het aanrecht vol met kruimels ligt. En dat er pindakaas aan de broodtrommel kleeft. Hè, bah! Even snel een doekje erlangs en daarna het doekje maar meteen in de was. O ja, wás! Ik zou nog een was draaien! Ik ren dus naar de bijkeuken, vul de machine, zie dat het waspoeder op is, en ren dus meteen weer terug naar mijn boodschappenbriefje (in de keuken) – als ik tegelijkertijd de bel hoor gaan.
Ik snel naar de voordeur, wimpel daar een energieverkoper af, maar twijfel daarna toch meteen. Ik kan namelijk best wel wat extra energie gebruiken! Dus waarom ik de verkoper van dat spul dan eigenlijk wegstuur? Pfff.
En ineens voel ik een verhaal voor een column opkomen. Aantekening! Pen, papier, eh… nou, op het boodschappenlijstje dan maar even. Terug naar de keuken, dus! Maar helaas… Mijn jongste heeft zojuist mijn nieuwe pen gejat en loopt daar nu mee buiten om naar school te gaan. Ik zwaai dus nog wél lief, maar steek daarbij wel (stiekem) mijn middelvinger op, en ren daarna op een drafje weer naar boven, om bij mijn bureau een andere pen te gaan pakken.
En daar zie ik de telefoon liggen….
O gut… die mevrouw van het energiebedrijf! Zij wilde voor de zoveelste keer een mooie terugkom-aanbieding doen, omdat ik bij haar was weggegaan, naar aanleiding van zo’n irritante verkoper aan de deur. Zou ze nog steeds liggen te wachten? Of zou ze zichzelf al verhangen hebben?
Ja, nou, sorry, hoor. Moeten ze maar geen mensen bellen die ‘lekker rustig’ thuiswerken. Die worden namelijk de hele dag al lastiggevallen met tussendoortjes.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
