Tineke wil hier even mopperen

 

Want mijn jeetje, hoe doen anderen dat toch altijd in hemelsnaam? Ik heb nergens tijd voor…

 

‘Wat doe je dan ook druk’, roept manlief als hij thuiskomt en ik weer eens loop te mopperen. Ik wilde iets op tv zien, maar het ziet ernaar uit dat me dat wederom niet gaat lukken, omdat hij steeds zo laat thuis komt van zijn werk. En ik weet heus wel dat alles herhaald wordt, maar daar heb ik dus geen tijd voor. Dan blijf ik de hele avond televisie te kijken en dat vind ik dan weer zonde van die kostbare uurtjes. Ik kijk wel graag even tv, maar alléén op het moment dat het ook echt wordt uitgezonden. Lekker met een kopje koffie erbij, en daarna weer snel verder met iets nuttigs. Alvast iets voorbereiden voor morgen, nog een wasje wegvouwen, of iets met sociale contacten onderhouden of zo.

 

Maar vanavond gaat het me dus vast weer niet lukken om op tijd klaar te zijn voor dat programma dat ik graag wilde zien.

 

Hoe doen al die anderen dat toch?, denk ik als ik me verslik in een te snelle hap. Nou ja, misschien als ik nóg iets sneller eet, en mijn man dan achterlaat met de troep. Dan zou het nog kunnen lukken om …

 

Huh?

 

‘Wat zit er op je overhemd?’ vraag ik man als ik ineens iets spot wat daar niet hoort.

 

‘Waar?’ vraagt hij. ‘Nou, hier! Midden op je splinternieuwe (veel te dure) overhemd zit een enorme vetvlek. En verdorie… ik zie nog veel meer!’ Hij heeft blijkbaar een balpen in zijn borstzakje gestopt met de bal (of de kogel) nog uitstaand. En nu zit er dus een hele rare blauwe vlek onderaan het zakje.

 

Zucht… Ik denk ook ineens aan een bal en een kogel.

 

‘Doe maar snel uit,’ roep ik als ik van tafel ren, ‘dat moet er meteen worden uitgewassen!’

 

Zal ik een trommel met één overhemd laten draaien, of zal ik meteen de rest van de was er dan ook maar bijgooien? vraag ik mezelf terwijl ik de vlekken alvast voorsmeer. In beide gevallen gaat het ten koste van mijzelf. Het gaat me óf geld kosten, óf extra tijd. Want als ik de rest erbij stop, moet dat straks natuurlijk weer worden opgehangen aan de lijn. Dus ga ik nu balen van mezelf omdat ik slecht ga zijn voor het milieu? Of ga ik balen van mezelf omdat ik om het milieu denk, en straks die hele was weer moet ophangen?

 

Ja, het scheelt namelijk nogal wat strijkwerk als ik hem zelf (netjes) ophang. Anders liet ik dat echt wel door man doen nu!

 

Ik besluit dus om toch maar die bijna lege trommel te laten draaien. Ik prop mijn eten naar binnen, zet de strijkplank alvast klaar (ik strijk overhemden altijd nat, en hang ze daarna meteen op een hangertje) en vouw meteen maar de was weg die al dagen lag te wachten op diezelfde plank.  

 

Het tv-programma dat ik wilde zien is nu toch al bijna op de helft, mopper ik in mijn eentje, terwijl mijn man beneden de vaatwasser inruimt, en uit schuldgevoel ook nog even de toiletten meeneemt.

 

Maar ach… achter de strijkplank komen bij mij altijd nieuwe columns omhoog. En zo ook deze keer! Deze heb ik dus zojuist bij elkaar gemopperd, en meteen maar even opgetikt. Dan hoeft dat morgen niet meer.

 

Hmmm. Zal ik dan morgen toch maar eens op dat Uitzending Gemist gaan kijken?

 

Ah nee, morgen heb ik vast wel weer iets anders nuttigs te doen.  

 

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke