Tinekes moederhart bloedt
Tineke: Je moet het loslaten, gaan ze straks weer zeggen. Maar dat kan dan natuurlijk niet meer! Want wat is nou loslaten? En zaten haar ouders daar niet nog middenin?
Ik ben zelf ook moeder van een 25-jarige dochter, en ik weet hoe lastig het is om je nergens meer mee te bemoeien. Om ze te laten gaan naar waar ze zelf willen, en om ze daarheen te laten reizen op de manier die hun eigen voorkeur heeft. Om hun voorkeur voor kleding, mensen, dieren, routes en taalgebruik niet meer te willen beïnvloeden, ís al zo moeilijk. Om ze hun eigen fouten te laten maken — die ze nodig hebben om te leren als verstandige mensen in het leven te gaan staan — is al zo complex.
En wat zijn fouten? Bij sigaretten, pilletjes, naaktfoto’s, en afspraken met vreemden (via een appje), kan ik het nog wel uitleggen. Maar bij hand in hand op straat lopen met iemand van wie je houdt, of bij een jurkje willen dragen, wordt dat al een stuk lastiger. Hoe leg je je kind uit dat dat heel normaal is, maar misschien niet zo verstandig in de huidige tijd? En omdat onze moeders en wijzelf zo hard hebben lopen schreeuwen dat mannen en vrouwen gelijk zijn, is het nog lastiger uitleggen dat dit op straat – en op de werkvloer en de beloning daarop – eigenlijk niet klopt.
En in fysieke zin natuurlijk ook niet! Het is eigenlijk onzin om te roepen dat we allemaal hetzelfde zijn, want mannen zijn veel sterker. En dommer en gevaarlijker. Begrippen als oorlog, verkrachting en schietpartijen tonen dat telkens weer aan. Zelfs het presidentschap is tegenwoordig geen reclamemateriaal meer voor intelligente, zachtaardige mannen. En het is gruwelijk om je zoon die wereld in te moeten sturen, maar je dochter daarin loslaten is helemaal eng.
Dus je begint met kleine stapjes. Natuurlijk mag jij op klaarlichte dag op de fiets ergens heen! En je zeurt dan ook niet over een regenpak, want dat wilde ze vroeger al niet aan. En je piept ook niet over licht aandoen, of over een appje sturen wanneer je veilig bent aangekomen. Dat kan écht niet meer als ze 25 zijn. Bovendien sturen ze tegenwoordig al tachtig appjes onderweg. We hebben de hele dag contact met elkaar en niemand kent nog privacy, zeggen ze. We weten van iedereen nu waar hij is en wat hij doet… Toch?
En dan is plotseling die ene foto in de regen het allerlaatste wat er is. En ik kan niet slapen als ik denk aan Anne en haar ouders. Ik zou het wel willen uitschreeuwen dat het anders moet in de wereld, en mijn moederhart is bij Anne. Waar ze ook is.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
