Tineke schaamt zich voor de mensheid
Kan de ene slak zich schamen voor de sloomheid van de andere? En kan een aap zich schamen voor een soortgenoot die zijn drol opeet? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dat de ene mens zich kan schamen voor de andere.
Irene schreef al over pubers die zich schamen voor ouders, Danique schaamt zich soms voor haar eigen generatie en ik schaamde me dit weekend voor de rest van de mensheid.
Om te beginnen bij Trump, die iemand nastynoemt en dat dan weer nepnieuws noemt als hem dat niet meer uitkomt. Een president, hè!
Maar ik schaam me ook voor mannen die zich voordoen als eetstoorniscoach, om meisjes – die al ziek zijn – te kunnen misbruiken. Hoe slecht kun je zijn??
En ook bij minder slechte, maar evengoed belachelijke dingen kan ik me schamen voor mijn eigen soort. Ik bedoel: vechten om een tuinsetje bij Blokker???
Waar zijn we mee bezig, mensen? Is dat niet net zo achterlijk als een paar sneakers willen hebben voor twee honderd euro, terwijl het precies dezelfde schoenen zijn als die van € 12,99?
Wat bezielt mensen soms?
Wat kom je tekort (behalve kleding) als je gaat streaken tijdens de Champions League-finale? Of als je niet meer op vakantie gaat voor jezelf, maar alleen nog voor je Instagram-volgers?
Zelfs de natuur verstoren voor Instagram, door per se met een edelhert op de foto te willen, komt steeds vaker voor.
En ik snap dat soms echt niet meer.
Wat mis je, als je deze dingen nodig denkt te hebben om te kunnen overleven? Aandacht? Want eten kan het niet zijn in Nederland.
Een dak boven je hoofd misschien? Mis je veiligheid?
Dat lijkt me ook niet, want als je in een kartonnen doos woont, heb je niet eens de ruimte om die schoenen en die tuinset neer te zetten. Je zou ze hooguit via Marktplaats voor het dubbele kunnen doorverkopen aan die hopeloze figuren die écht denken dat ze iets tekortkomen, maar ja… daar is een dakloze niet zo mee bezig.
Maar zijn de eigenaren van die schoenen, of die streakers en die selfieschieters nou zo veel gelukkiger? Worden zij dan meer gewaardeerd of zo?
Ik ben bang van niet. Zij scoren vijf minuten aandacht en moeten dan alweer op zoek naar het volgende. De generatie van de millennials schijnen zelfs burn-outs op te lopen door de druk om te móeten scoren, móeten hebben, móeten doen en móeten willen. Da’s toch niet gezond jongens! Dat is net zo ongezond als gaan knokken om een tuinsetje.
En als dat dan wordt veroorzaakt door het feit dat we zo naar elkaar kijken, dan stel ik voor dat we dus gaan kijken naar andere dingen. Dus niet meer naar wat iemand hééft, maar naar wat hij doet!
Zo is er dit weekend geld opgehaald voor kinderen die ’s nachts wakker liggen, en zijn er twee dames die een bus hebben stilgezet waarvan de bestuurder onwel was geworden.
Kijk, dáár gaat het om in het leven! Dát moet aandacht krijgen, en dát gedrag moeten we kopiëren! Zodat we weer trots op elkaar kunnen zijn.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
