Ontspoord
Tineke: Ach ja, als je dochter je belt om je te vragen haar even weg te brengen met de auto omdat ze anders haar tentamen mist, wat doe je dan? Juist. Ook al zit je nog in je pyjama.
Door problemen op het spoor reden er onlangs even geen treinen tussen hier en daar. Het was zo’n mededeling waar vaak veel leed aan vooraf is gegaan en waardoor er voor de mensen van de NS, en voor een familie die op dat moment nog van niets weet, nog veel leed zit aan te komen. De mensen op het perron komen echter even nergens meer aan, na zo’n mededeling. En daarom belde mijn dochter me op, omdat ze haar tentamen nu ging missen. ‘Mammmm,’ klinkt het dan. En dan weet je het wel weer.
Haar alle kanten op, kapot T-shirt, iets te krappe joggingbroek, en natuurlijk géén corrigerend underwear
Maar mam zat druk te schrijven, omdat ze achter drie deadlines aanhobbelde met een laptop die aan het muiten was, een wasmachine die blijkbaar ging puberen – en dus niets deed, maar wel overliep – en een kat met waarschijnlijk (weer) niesziekte. Ik schoot dus voor geen meter op en zat dan ook nog in pyjama met alles wat daarbij hoort. Ik noem u: haar alle kanten op, kapot T-shirt, iets te krappe joggingbroek, en natuurlijk géén corrigerend underwear, omdat je voor hard werken nou eenmaal goed moet ademhalen. Maar goed… paniek is paniek. En dan springt mam dus gewoon in de auto. Ik hoefde zelf ook nergens uit te stappen, dus ik deed niet eens een jas aan! Ik dacht: kind erin, naar de stad, kind eruit, en snel weer terug naar dorp en laptop.
Maar mijn kind is heel aardig. Dus die drie andere reizigers, die ook op het station stonden, nodigde ze uit om mee te liften. De bus zou namelijk pas over een half uur arriveren en als je dan nog naar de stad moet, ben je zo een uur verder. Het is dan aardig als je die mensen meeneemt, en in deze barre tijden kan de wereld dit soort acties eigenlijk héél goed gebruiken.
Eerst bleef het nog ijzig stil in de auto, omdat wij elkaar natuurlijk niet kenden. Bovendien waren we ook best wel onder de indruk van de tragische gebeurtenis die ons allen in dit kleine autootje had gebracht. Maar opeens trok iemand de stoute schoenen aan en vroeg het.
Bent u de schrijfster van ‘Toch?’, vroeg ze ietwat onzeker. ‘Eh jaaa…’ en ik was meteen een volgend probleem op het spoor.
‘O leuk!’ riep ze enthousiast. Mijn moeder is het aan het lezen en nu kan ik zeggen dat ik weet hoe u er in het echt uitziet.
Nou ja, je begrijpt: die kwam mijn auto niet uit voordat ze plechtig verklaard had om nooit, maar dan ook nóóit, te verklappen hoe ontspoord ik soms in een auto rondrijd.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
