Franska.nl

Nog voor ik het pand bereikt heb, zoeven de deuren al voor me open. Ik ben op mijn vrije zondag naar de winkel gereden, omdat mijn man zo lekker zat te lezen en ik weer zat te k…tten met een apparaat dat het niet deed. Mijn man vindt zondag om te luieren, maar ik was zó boos op dat apparaat dat ik het NÚ opgelost wilde hebben. 

‘Lekker relaxed,’ riep man nog, ‘dat kan morgen toch ook wel?’ Maar nee, dus.

“Welkom” staat er met grote letters op de mat. En dan blijkt dat ik een enorm pand ben binnengestapt, maar dat ik eigenlijk geen idee heb waar ik moet zijn. Er hangen wel overal borden, maar daar staat alleen maar op wat er te koop is. En ik wil niets kopen, ik wil iets terugbrengen. Iets wat het nooit doet, en waar ik vanochtend he-le-maal mee klaar was.   

Maar gelukkig staat er vlak naast me een vriendelijk ogende jongeman. 

‘Mag ik iets vragen?’ zeg ik.

‘Maar natuurlijk,’ zegt hij lief, ‘en mag ik u dan daarna iets vragen?’

‘Zolang je niet naar mijn leeftijd vraagt, vind ik het prima,’ zeg ik, ‘en ga jij maar eerst!’

‘Gebruikt u energie?’ wil hij dan weten.

‘Ja, natuurlijk,’ beaam ik, ‘ken jij iemand die nog zónder functioneert?’

‘Nee,’ geeft hij toe, ‘maar ik ken wel heel veel mensen die er te veel voor betalen.’ 

En dan begrijp ik dat ik mezelf in de nesten heb gewerkt. Ik had toch gewoon moeten kiezen voor die luie zondag. Zelfs als ik zal smeken of ik mag doorlopen, zal deze aardige man doorgaan met zijn ingestudeerde verhaal. Hij wil namelijk graag geld verdienen op de dag waarop verstandige mensen gewoon lekker een beetje bijkomen van een hele week hard werken. 

Hij doet ’t niet’, zeg ik dus maar dwars door zijn verhaal heen. En hij heeft gelukkig meteen door dat hij mij noch een energiecontract noch een groentepakket gaat aansmeren. Hij wijst dus meteen naar boven en concentreert zich daarna onmiddellijk op de meneer die achter me staat.   

En boven aangekomen krijg ik dan toch wat me toekomt. Denk ik…

Achter de servicebalie staat namelijk een medewerker, en ervoor staat helemaal niemand. Toch nog gerechtigheid!

‘Mevrouwtje’, zegt de medewerker vriendelijk. En vervolgens zwijgt hij weer.  

Ik begin dus maar zelf, leg het ellendige apparaat op de balie en leg uit dat het heel onhandig is dat dat ding het nooit doet.

‘Dat is lastig,’ geeft hij toe, ‘ik stuur hem wel op.’ En weer volgt er een stilte. 

‘Naar wie?’ vraag ik dan maar.

‘Naar de serviceafdeling’, zucht hij hoofdschuddend, terwijl hij een formulier pakt.

‘Oh, sorry,’ verontschuldig ik me, ‘ik dacht dat u dat was.’ En ik wijs naar het bord boven zijn hoofd waar dat op staat.  

‘Nee,’ zegt hij dan, ‘die jongens dáár gaan hem voor u repareren. Dat kan ik hier niet. Maar voor 65 euri is hij over drie weken weer helemaal toppie hoor!’ 

‘65 euro?’ hijg ik. ‘Maar ik heb zo’n verzekering voor extra service erbij gekocht!’

‘Ja, maar “kapot zijn” dat valt daar niet onder.’ legt hij uit. ‘Heeft u hem laten vallen?’ gokt hij, terwijl hij het vakje “ja” alvast aankruist op zijn formulier.  

En dan weet ik dat ik snel moet zijn. Ik gris het nutteloze apparaat, met de nutteloze verzekering, subiet van zijn toonbank en smeer hem weer.  

‘Ze liggen beneden vandaag voor tien euro minder in het rek,’ roep ik nog, ‘nieuw, hè!’ En ik begeef me snel naar de afdeling waar ik dat bord heb zien hangen.

Maar helaas… Gerechtigheid duurt altijd maar kort. Onder het enorme bord met “Gezien op tv! En vandaag maar 55 euro!” zijn de planken leeg.

Ik geef het dus maar op. Ik gooi het kreng dáár nog in de prullenbak en loop naar buiten. “Bedankt en tot ziens” staat er op de mat. 

Fijn hoor, zo’n rustdag om even bij te komen. Morgen mag ik gelukkig weer aan het werk. Lekker relaxed!