Franska.nl

Tineke luisterde een gesprek van twee rijke dames af op het terras

Als je het goed hebt, dan mag je niet zeuren. Daar waren ze het over eens…

 

Als je het goed hebt, dan mag je niet zeuren. Daar waren ze het over eens.
Ik zat te schrijven op een terras aan het strand, en de dames die naast me zaten kon ik letterlijk verstaan. En zij voerden een bijzonder vermakelijk gesprek.
‘Dus zeur ik maar niet als ik door mijn rug ben gegaan en weer vier toiletten moet schoonmaken, omdat ik er nu eenmaal vier héb’, legde de ene vrouw uit. Ze had zo’n tas bij zich waar je normaal gesproken heel jaloers van wordt en haar dan om gaat zitten veroordelen.

 

‘En dat alle vier die plees ook gebruikt worden – ondanks mijn verzoek om er eentje dan alleen voor de gasten te houden – daar klaag ik dan maar niet over’, zette ze door terwijl ze haar dure zonnebril op tafel legde en in haar ogen wreef.
Vast en zeker gelift, die ogen, dacht ik vals. Maar ik moest toch ook wel om haar lachen.

 

Want waarom mag je eigenlijk wél klagen als je één toilet hebt schoon te maken, maar niet als je er vier moet doen?

 

‘Net zoals ik niet klaag wanneer ik het badmatje van de bovenste etage uitklop, en het dan per ongeluk uit het raam laten vallen,’ ging ze verder, ‘mijn huis en tuin zijn best groot, maar ik ga dan nauwelijks hoorbaar dat hele roteind lopen om dat matje dan weer op te halen. En verder hou ik mijn mond, want mij hoor je niet klagen. Men mocht eens denken dat ik verwend ben. Hahahaha.’

 

Ze lagen samen in een deuk.

 

‘Maar heb jij dan niet iemand die al die rotklussen voor je doet?’ vroeg de andere vrouw. ‘Ik ga dat soort dingen echt niet meer zelf doen hoor!’

 

‘Nee!’ was het resolute antwoord. ‘Ik vind het niet fijn om het door een ander te laten doen. Ik voel me dan opgelaten, en ik wil eigenlijk ook geen vreemden in mijn huis als ik er zelf niet ben. Bovendien vind ik schoonmaken stiekem wel leuk. Ik vind het eigenlijk wel ontspannend’, lachte ze verder. ‘En net als de schoonmaakster vind ik het ook leuk om er af en toe even over te mopperen. Mag ik? Alleen is dát meestal niet de bedoeling bij andere mensen!’

 

Gek eigenlijk. Ik was het wel met haar eens.

 

‘En dat ik me rot heb gewerkt om dat paleis te kunnen kopen, dat doet er bij die mensen niet toe. Dat was een keuze, hè. Dus dat heb ik zelf gewild. Maar dat de schoonmaker zelf ook solliciteert op die baan, dat is blijkbaar iets anders.’
En toen raakte ik een beetje in de war. Was ze nou respectloos, of had ze het eigenlijk bij het juiste eind?

 

‘Eigenlijk is dat raar’, besloten ze toen ze nog een flesje champagne bestelden. De chauffeur stond op de boulevard te wachten, dus ze konden nog best iets drinken, hadden ze als excuus. En dat die ene mevrouw morgen alweer om vijf uur ’s ochtends op Schiphol moest zijn voor een zakenreis, daar ging ze nu in het zonnetje maar even niet aan denken. Heel even genieten, en heel even niets doen, was het motto van vandaag. Dan konden ze morgen weer keihard aan het werk.
En ik? Ik zat ook heel hard te werken. Maar ik had ineens wel bewondering voor die twee.