Ringvinguuuur
Tineke kan zichzelf nog net tegenhouden als ze moet betalen voor een nog niet uitgevoerde reparatie van haar nieuwe(!) laptop.
Ringving-uuuur, middelving-uuuur, wijsvinger-erbij… en wijsvinger-weer-los, tudum, tudumtumtum ♪♪ Wie dit wijsje kent, speelt waarschijnlijk (net als ik) ukelele. Het zijn namelijk de (gezongen) vingerwijzingen waarmee je de allereerste akkoorden leert en ze gaan daarna nooit meer uit je hoofd! Het deuntje komt bij mij op de raarste momenten weer boven en het leidt mij allang niet meer langs snaren, maar langs heel andere (lastige) dingen.
Vanmorgen bijvoorbeeld in een computerzaak. Ik had een laptop gekocht, maar die deed niks. En dat is best lastig, en ook nog eens zonde van je geld natuurlijk. Dus ging ik terug naar de winkel! Alleen zitten de mensen die je dán nodig hebt altijd op een zogeheten serviceafdeling. En die is altijd héél ver weg. Maar ja… mijn laptop moest daar tóch heen, vonden de heren. Ondanks het (veel te dure) pakket dat ik erbij had gekocht, dat beloofde dat alles gebruiksklaar zou zijn zodra ik de verpakking zou verwijderen. Maar dan moet zo’n pakket wel geïnstalleerd zijn, natuurlijk! En dat was niet het geval, zo bleek (pas) later. En dat wisten we dus nog niet toen een meneer ging informeren hoelang ik nu nog laptoploos door het leven zou moeten.
‘Ik heb hier een vrouw,’ blerde hij in zijn telefoon. pfff,gelukkig, dat was wel duidelijk
‘Ik heb hier een vrouw,’ blèrde hij in zijn telefoon. Pfff, gelukkig… dat was wél duidelijk. ‘En ze wil weten wanneer hij terugkomt,’ verduidelijkte hij voor de service.
Nou ja, zeg! Het klonk nu meer alsof mijn man ervandoor was. O, wacht! Misschien begon ik daarom al te neuriën? Ja, nee, wacht! Niet dat ik het leuk zou vinden als mijn man er vandoor ging, maar ik keek toen naar de ring aan mijn vinger en begon spontaan alvast te zingen. ‘Ringving-uuuur,’ zong ik dus al zachtjes toen de man me probeerde gerust te stellen. ‘Over drie weken is hij wel weer bij u terug, hoor mevrouwtje,’ zei hij aardig. ‘Als u maar vooraf betaalt!’
Wat? Betalen?? ‘Middelving-uuuur!’ zong ik dus al luider. Maar na veel gedoe over ‘nieuw’, ‘hoort te werken’ en ‘allang betaald’, besloot ik toch maar te gaan pinnen. Ik heb dat ding verdorie nodig voor mijn werk en ik zou later dan wel gaan rellen bij de afdeling oplichterij, ofzo.
Tot ik het bedrag hoorde en mijn pincode diende in te tikken! ‘En wijsvinger-weer-lós,’ zong ik toen keihard. En of het nou mijn verbluffende schoonheid is geweest – of toch mijn ietwat dwingende argumentatie – maar ik ben weer thuis! Met een splinternieuwe, veel duurdere, en goed werkende laptop (die het gewoon deed toen ik hem uit de verpakking haalde). Zonder bijbetaling en met excuses! Handig hoor, zo’n wijsje dat je verder helpt. Tudum, tudumtumtum. ♫ ♫ ♩♫♫
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
