Bi-zonder
Tineke probeert haar vriendin aan de man te krijgen. Of aan de vrouw. Of aan een hond. Of kat.
Ze valt tóch op vrouwen, zegt ze. Maar ook nog op mannen, hoor! Ze weet het gewoon niet, maar ze is wel weer heel erg alleen. ‘Eigenlijk ben je dus bi-zonder’, zeg ik. Maar ze vat hem niet. ‘Je hebt zoveel meer keuze dan ik en nóg kun je de ware niet vinden. Ben je dan misschien niet te kritisch?’ opper ik voorzichtig. Ik wil haar urenlange gejammer nu namelijk wel een beetje gaan afkappen.
‘O nee, zeker niet!’ antwoordt ze. ‘Ik ben juist mínder kritisch dan jij. Het maakt mij al niet uit of mijn partner een bikini draagt en naaldhakken, of een overall met kaplaarzen. Als het maar een mens is.’ ‘Jij zoekt dus eigenlijk een boer-kini,’ grap ik. Maar ze hoort me niet, want ze is even bezig met de tachtigste selfie van vandaag.
‘Misschien moet je een hond nemen?’ stel ik dan voor. ‘Dan schijn je je ook minder eenzaam te voelen.’ Maar dat vindt ze een héél slecht idee. ‘De laatste kerel die ik had was al een hond,’ roept ze bot. ‘Hij wilde de hele dag rondjes rennen, stonk uit zijn bek, gaf alleen maar pootjes wanneer er iets leuks in het vooruitzicht werd gesteld, en de rest van de tijd sliep hij. Zelfs toen er werd ingebroken, was meneer niet wakker te krijgen! Nee Tien, daar heb ik dus niks aan,’ keurt ze mijn voorstel af.
De laatste kerel die ik had was net een hond, wilde rondjes rennen en stonk uit zijn bek
‘Uh… een kat dan?’ opper ik wanneer ik ben uitgelachen. Maar nee, da’s ook niks. ‘Of ze willen de hele dag geaaid worden, of ze negeren je. En verder janken ze je elke nacht je nest uit. Dan kan ik dus net zo goed weer een vrouw nemen!’ lacht ze terwijl ze ondertussen polst of er al hartjes bij haar profiel staan.
‘Moet je anders niet eens uitgaan?’ probeer ik daarna nog vermoeid. ‘Gewoon de kroeg in en een beetje gaan flirten?’ Maar: ‘Neuh,’ zucht ze dan. ‘Flirten heb ik op de werkvloer al gedaan. Daarom zit ik ook zonder werk, hè! Wist ik veel dat het de man van de directeur was, die ik daar probeerde te versieren. Nee hoor,’ vervolgt ze dan resoluut. ‘Ik heb nu genoeg mijn best gedaan! Vanaf vandaag doen ze maar moeite voor mij, want voorlopig wil ik alleen nog mezelf zien staan!’
En ineens weet ik het ideale cadeau voor haar verjaardag volgende week! Iets wat er altijd is, zodra je verschijnt, en dat graag reflecteert en met je meekijkt. Iets dat nooit liegt, nooit wegloopt en waarin zij álles kan vinden wat ze nu zo graag wil zien. Ik koop voor haar verjaardag een mooie spiegel!
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
