Tineke geniet er nog maar even van
Daar zitten we dan met zijn allen. Koningsdag, en nergens een vrijmarkt te bekennen…
Erger nog: je kunt je meuk op veel plekken zelfs niet eens meer weggooien, want ook de afvalverzamelpunten gaan her en der steeds vaker dicht. Gewoon, omdat het daar ook al te druk wordt.
Tsja, iedereen is aan het opruimen geslagen, hè. Wat moet je anders?
En toch…
Toch geniet ik er ook van. Natuurlijk ga ik vandaag dat feestje op straat missen. Die borrel met al mijn vrienden, terwijl er overal bandjes spelen, altijd zo heerlijk! Het is dus echt jammer dat de koning dit jaar zijn partijtje niet mag vieren.
Maar ik luister nu ook weer naar andere concerten, en dat is ook leuk.
Ik luister nu buiten naar de vogels. Er rijden flink minder auto’s voorbij in onze straat, maar er lijken juist weer meer vogels te zijn. De bomen in mijn tuin zitten vol met allemaal nieuwe deuntjes die er eerst niet waren. En dat vind ik hartstikke leuk.
Ik waan me zelfs een beetje in een andere wereld nu.
Een wereld waarin de vogels weer twitteren en de mensen gevraagd wordt zich een beetje gedeisd te houden. Ik kan er wel aan wennen hoor!
En ik waan me soms zelfs een beetje op vakantie, als ik stiekem even buiten in het zonnetje ga zitten. Ze zijn bij ons in de straat namelijk bezig met het ingraven van glasvezelkabels. Kijken of we dan eindelijk een beetje internet kunnen krijgen in dit gat. En die klus wordt geklaard door een aantal niet in Nederland geboren mannen. Ik heb geen idee waar ze vandaag komen, want ik versta echt geen enkel woord van wat ze elkaar toeschreeuwen, maar ik waan me de hele dag in het buitenland als zij er zijn.
Ze houden er naast een flink tempo namelijk ook een flink volume op na. En omdat ik er niets uit wijs kan worden, waan ik me (als ik in de tuin zit) een beetje aan een zwembad in een ver oord. Het is jammer dat de mannen niet komen vragen of ik nog iets wil drinken, want dan was het helemaal perfect geweest.
Maar ach… die tien minuten met mijn kopje thee in de zon, terwijl anderen dan heel hard aan het werk zijn, bezorgt mij dan ook al een piepklein vakantiemomentje.
Je moet het ook willen, hè!
En ik geniet er dus nog maar even van, want binnenkort gaat de school (die nog niet zo heel lang geleden een paar straten verderop is gebouwd) ook weer open. En dat geeft dan een paar keer per dag weer een zee aan buitenspeelgekwetter in de speelkwartieren.
Of nou ja, kwartieren… Die speelkwartieren duren nooit maar een kwartier, maar altijd minstens een half uur. En dan is het dus weer gedaan met de vogelgeluiden hier.
Dan zie je de vogels weer met grote zwermen tegelijk opvliegen naar een rustiger plekje, zodra de deuren van de school openslaan. Woep, weg zijn ze dan.
Dus ja… nog even en dan begint dat kleine stukje van het “gewone” leven weer.
Woep, weg met het eerste stukje van het coronatijdperk, hoop ik. En ik hoop dat het allemaal gaat lukken.
Dat de kinderen inderdaad elkaar niet aansteken, en dat de epidemie niet weer opnieuw zal oplaaien. Dat we langzaamaan weer de straat op mogen, en dat we dan volgend jaar weer met zijn allen de verjaardag van de koning kunnen vieren op een plein. Samen!
Hoop je mee?
En tot die tijd wens ik je heel veel plezier met die tompouce op de bank vandaag.
Geniet nog maar even van de rust!
Dag, dag.
Leve de koning… leve het leven… en leve jij!
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
