Franska.nl

Omdat er de afgelopen dagen alwéér een nieuw record sneuvelde (nog nooit zoveel regen in mijn tuin) ging ik in plaats van buiten (of voor de ventilator) maar weer eens voor de televisie zitten. Eindelijk tijd voor een paar afleveringen van Het Spaanse Dorp: Polopos, waar iedereen het over heeft. Over een dorp waar niemand wil wonen, maar waar vijf Nederlandse stellen voor een euro een huis kochten, om er vervolgens een bloeiend dorp van te gaan maken. Wie dat op de meest lucratieve wijze doet, wint ook nog eens 20.000 euro. Een heleboel geld. Maar geld dat dan wel meteen weer in de verdere ontwikkeling van het dorp moet worden gestoken. 

En dat laatste zal Elisa wel weer oneerlijk vinden. Zij is de enige die de taal spreekt, álles voor elkaar krijgt en recht voor zijn raap zegt wat ze bedoelt, maar ze lijkt neergezet te worden als een eersteklas bitch. Toch ben ik ervan overtuigd dat Juani net zoveel valse dingen zegt, maar zij moet worden weergegeven als de vrouw met heimwee en dierenliefde. Er moet voor elk wat wils en herkenbaars in zitten, want zolang je jezelf of je buren herkent, blijft het leuk om naar te kijken. Elke stel vervult dus een soort rol en ze worden dan ook allemaal alleen maar als zodanig in beeld gebracht. 

Ik zie Christiaan en Kirsten vooral proosten als ze anderen aan het werk hebben gezet om hún droom te verwezenlijken. Ze willen rijk en succesvol lijken, en anderen straks gaan leren hoe je dat doet. Terwijl ik bij Mark en Donna steeds denk: haal die kinderen daar weg! Ze hebben geen idee wat je met een lichtknopje moet, en boren veertig gaatjes in de muur om een touwtje op te hangen. Dat gaat een keer fout, als ik de makers van dit programma moet geloven. 

Maar in het echt zal het allemaal wel meevallen. Ze worden ook zo neergezet opdat ik als kijker een goed gevoel krijg. Ik kan alles namelijk veel beter, denk ik steeds. Als Elisa zo bitcherig doet, voel ik mezelf aardig. Omdat Christiaan zo’n arrogante kwast lijkt, voel ik me bescheiden en sympathiek. En ik voel me verdomd veel handiger dan die Mark en Donna, omdat ik lekker wél weet wat een stoppenkast is. En daarom blijf ik kijken.

Alleen mijn man aan het werk zetten zoals Juani dat steeds doet, dat gaat me niet lukken. En als ik zo’n bouwval als Wijnand en Thysa had gekocht dan gaf ik het op. 

Toch gaan zij (saai) maar gestaag door. Ze komen minder in beeld omdat ze een kunstenaarsonderkomen en een koffiebarretje bouwen, zonder te roddelen over anderen en/of ruzie te maken met elkaar of de dorpsbewoners. Zij voeren gewoon uit wat gedaan moet worden voordat straks het eindsignaal klinkt. 

Die gaan dus winnen! Let maar op! 

Terwijl de rest ons vermaakt met menselijke trekjes, gaan zij er straks vandoor met de winst. 

‘Als het allemaal lukt, dan zijn we er’, hoorde ik Christiaan zeggen met alwéér een vol glas. En Mark en Donna vonden gisteren alles maar zwaar. Toch zijn daar de muren alweer wit, en zit bij John de prachtige buitendeur er al in. Maar bij Wijnand en Thysa is de rest van het dak nu ook nog even ingestort. Pfff.

Toch hebben zij ondertussen wel een expositie georganiseerd met vijfentwintig kunstenaars op zeven verschillende plekken. Dus niet alleen in hun eigen Casa, maar ook in andere ruimtes. Er schijnt zelfs een bekende kunstenaar tussen te staan. 

Kijk, ook dát zijn resultaten! 

Mocht je dus op motor-, camper-, sport- of coaching-vakantie zijn (zonder dat één van deze stellen dat voor je heeft georganiseerd) en je bent toevallig in de buurt van Polopos: ga dan even kijken bij Wijnand en Thysa. 

Op 3 augustus, van 18.00 tot 23.00 uur, kun je daar zien wat zij in alle bescheidenheid al voor elkaar hebben gekregen buiten hun eigen verbouwing om. 

En mocht je dan ook de anderen tegenkomen, zeg dan alsjeblieft tegen Juani dat ze terug moet naar Nederland. Ze wordt daar straks doodziek van heimwee en schijnt in Valkenburg te worden gemist. Geef Elisa een knuffel van me, en neem voor Mark en Donna een setje goedkoop gereedschap mee (en leg even uit hoe het werkt). 

O! En vertel ook nog even aan de deelnemers waar de klemtoon ligt bij de plek die ze groot maken. 

Het is dus Polópos (en niet Pólopos). 

Groetjes daar, hè.