Tineke Beishuizen. Zonder jou… het voelt zo onwerkelijk
Ook al wist ik al maanden dat het eraan zat te komen, het moment dat ik het nare nieuws hoorde, zat ik als verdoofd op m’n stoel. En ik wil het nog steeds niet geloven
Het voelt zo onwerkelijk, Tineke Beishuizen die er niet meer is…
De wijze, grappige, altijd de beste ideeën en goede raad hebbende, steeds met iets nieuws bezig zijnde Tineke.
Tineke die niet van stoppen wist. Graag complimenten uitdeelde en dan met zulke unieke mooie teksten dat je achter je laptop zat te blozen.
Het kan toch niet dat dat allemaal afgelopen is?
Ontkenning is de eerste fase van rouw. Ik weet het.
Zo trots was ik, toen ik hoofdredacteur van Libelle werd en dus met de beroemde Tineke mocht werken. Een icoon in tijdschriftenland en ver daarbuiten.
Ik zou blij moeten zijn dat ik dat heb mogen meemaken, maar een blij gevoel zit er nu nog even niet in.
Wat zal Tineke door velen gemist worden. Al die honderdduizenden lezers die haar moeten missen. Lieve, lieve mensen, gecondoleerd.
Natuurlijk is er nog veel van haar te lezen. Niet alleen al haar columns, haar Anne Wil, haar boeken, die stuk voor stuk pageturners zijn. Ook de mooie liedjes die ze geschreven heeft, zoals bijvoorbeeld ‘Zonder jou’ van Rob de Nijs, waar ik nu even niet zo goed naar kan luisteren. Dat nummer heeft ze later ‘omgeschreven’ tot het Libelle-Zomerweek-lied dat we altijd zongen.
Dat ik sowieso minstens een keer per dag aan Tineke denk en altijd zal blijven denken, is dankzij het door haar uitgevonden woord ‘vooruitplassen’. Als je wilt weten wat dat is, moet je even mijn bijdrage aan het In Memoriam bij Libelle lezen.
Tineke kon altijd de positieve kant van alles zien, kon altijd een creatieve draai aan iets schijnbaar gewoons geven, was altijd geïnteresseerd in anderen, altijd jong van geest en fris in haar ideeën en altijd kon ze de humor ergens van inzien en voluit lachen, heerlijk. Wat heb ik en wat hebben er velen met mij van haar aanwezigheid genoten.
Tinekes manier van werken was bewonderenswaardig. Ze kon observeren als geen ander. En het vervolgens op de prachtigste manier verwoorden. Dat deed ze ook zo mooi in de Libelle-rubriek ‘Vrouwen’, waarvoor ze vrouwen interviewde en daarna hun persoonlijke verhaal onnavolgbaar knap opschreef.
Zelfs zichzelf kon ze goed observeren. Dat is niet veel mensen gegeven. Jezelf kennen is een van de moeilijkste dingen die er is. Toen haar de vraag werd gesteld hoe het voelt om ouder te worden had ze a l’improviste een prachtig antwoord. ‘Het moment dat ik de trapleuning pakte toen ik naar beneden liep wist ik, dit is het eerste verschijnsel van oud worden’
Ik mis haar. Ach, kon ik m’n gevoel hierover maar net zo mooi opschrijven als Tineke.
Lieve Tineke, dank je wel voor je wijsheid en je humor. Dank je wel voor alle mooie dingen die we van je gekregen hebben.
Liefs van Franska
Door: Franska
