Franska.nl

Als het dan tóch moet, dan maar met een glimlach

 

Maar wat had ik het de heren gegund om bij het eindresultaat van hun grap te kunnen zijn.

 

Dat mensen om je grapjes lachen is altijd leuk. Zoiets geeft zowel de ontvanger als de uitvoerder een goed gevoel. Toch is er van de week iemand viraal gegaan met een grap waarvan hij zelf helaas het resultaat niet meer kan bekijken. En dat is best jammer voor deze Shay Bradley uit Dublin, want de kijkcijfers liegen er niet om.

 

Hoewel voorpret natuurlijk ook heel leuk kan zijn. Je kent vast wel: het maken van een ABC, waarbij het maken altijd honderd keer leuker is dan het uiteindelijke resultaat wordt. Het originele lied is altijd tien keer schunniger, flauwer en onbeschofter dan de uiteindelijke uitvoering en je kunt je dus eigenlijk afvragen of het niet verstandiger is om het alleen maar in elkaar te draaien, en het daarna meteen maar weer weg te gooien. De zaal verstaat of begrijpt de helft niet en het bruidspaar geneert zich tegenover de gasten, plus naar de misschien wel aanwezige bazen en collega’s, en soms zelfs naar elkaar. En dan hebben we het nog niet eens over de papierverspilling die het allemaal oplevert.

 

Maar ook dát deze Shay getackeld. Hij gunde niemand anders de kans om nog even flauw te doen, maar maakte zelf de absolute uitsmijter na zijn dood, zonder het op schrift te stellen. Op het allerlaatste moment van zijn begrafenis hoorden de aanwezigen namelijk ineens gebonk. ‘Hallo!? Laat me hieruit!’ roept de Ier ‘vanuit zijn graf’. En de verbouwereerde reacties van de familieleden zijn leuk. Eerst is er schrik, dan zijn er tranen en dan is er toch weer de herkenning. De herkenning van de lolbroek die ze zojuist in de aarde hebben laten zakken.

 

‘Hallo? Het is hier donker!’ foetert Shay verder. En ook: ‘Is dat de priester? Dit is Shay, ik zit in de kist!’ De video eindigt met een korte, geestige serenade van de man, tot groot jolijt van zijn naasten.

 

 

En ook ik moest er vreselijk om lachen.

 

Toch had ik zoiets al eens eerder gehoord. Mijn zoon heeft ook eens een vriend begraven die dit deed. Veel te jong overleden, maar ook de wereld uit met een goede grap. Deze jongen riep bij het afscheid nemen altijd: ‘(de) Mazzelllllllll.’  En toen de plechtigheid na zijn overlijden was afgelopen, hoorde men ook ineens zijn stem.

 

‘Nog even dit!’ hoorden ze hem zeggen. En toen: ‘Mazzellllllll.’
Gelukkig wist zijn vrouw ervan, maar de rest moest toch wel even slikken. En daarna moesten ze ook weer erg lachen, omdat dit zó hoorde bij hun dierbare vriend. Een leuke manier om het leven af te sluiten, als je zelf graag op die manier leefde.

 

Als het dan tóch moet, dan maar met een glimlach. Maar wat had ik het de heren gegund om bij het eindresultaat van hun grap te kunnen zijn.