Franska.nl

Over Mijn Lijk

Heb jij ook weer gekeken naar ‘Over mijn lijk’? Naar hoe het leven eruitziet als je weet dat je misschien wel veel te vroeg doodgaat?

 

En naar de mensen om je heen die daar dan ook onder lijden?

 

Ik vind het elk seizoen weer fascinerend hoe dapper die mensen dan nog doorleven tot het echt niet meer gaat. Dat zij meteen na de diagnose al écht lijken te weten waar het leven over gaat. En dat is blijkbaar iets wat je niet snapt als je niet weet dat het einde in zicht is.

 

Ik vind dat echt een foutje van de natuur. Of zouden wij dat mechanisme zelf met commercie om zeep hebben geholpen? Dat wij niet meer weten waar het werkelijk om draait, en dat we eigenlijk dus niet zo zouden moeten zeiken over rimpels, bezit of het weer. Maar dat we moeten genieten van wat er wél goed is.

 

Twee jaar lang hebben we Nederland horen zeuren over coronamaatregelen zoals niet naar de kroeg kunnen. En dan zie ik een meisje als Kiki dat die twee jaar niet eens doorkomt. Die niet in de luxepositie is dat ze na twee jaar weer ongestoord op een terras kan hangen. Want Kiki is er niet meer.

 

En ik zag Tibby, de vrouw van Patrick, die haar man moest begraven met maar een beperkt aantal mensen om zich heen. Ze kon haar vriendinnen – die haar en haar kindje heel graag wilden steunen – door corona niet om zich heen hebben tijdens de uitvaart. Dus wat deed ze? Ze bedacht samen met Patricks familie een oplossing. Er kwam een drive-through waar iedereen met de auto langs Patrick kon rijden. Jas aan, sjaal om, en daar stonden ze bloemen en condoleances in ontvangst te nemen. En in een tent was later een dienst voor een beperkt aantal mensen, want voor alles is een oplossing als ‘t moet. Het was, net als bij

 

Kiki, een waardig, mooi, en liefdevol afscheid.

 

Elk seizoen wéér raakt het me enorm hoe dapper die mensen zijn, en verbaast het me dat zij iets inzien dat niet-zieke mensen blijkbaar ontgaat. Dat zij de échte waarde van het leven kennen.

 

In het eerste seizoen zat een vriend van mijn zoon, en ik ben daarna blijven proberen om te leren van de helden die volgden. Om telkens weer aan mezelf te vertellen dat het leven om heel andere dingen draait dan waar ik me druk om maak.

 

Maar zodra het seizoen is afgelopen, zakt het toch weer weg en maak ik me weer druk over de rij bij de kassa en het feit dat ik even geen parkeerplaats vind. Alleen weet ik nu wel dat het luxe is dat ik me daar dan druk over maak. Want het betekent dat ik dus niks anders heb om me druk over te maken.

 

En weet je wat ik dit jaar ook zo mooi vond? De hartjes voor de moeder van Kiki!

 

De moeder van Kiki wist even niet meer hoe ze de draad moest oppakken. Iets wat ik denk ik ook niet zou kunnen als ik een kind zou verliezen. Dat klopt namelijk van geen kant. En wat deed ze dus? Ze ging lopen in de natuur, omdat het groen en de stilte haar een klein beetje hielpen.

 

En wat gebeurde daar? Ze zag daar tot drie keer toe een hartje in een boom hangen!

 

Gewoon een piepklein, lief hartje dat daar door iemand moet zijn bevestigd en dat zij als teken van liefde en steun ervaarde. Hoe mooi is dat?

 

Er is dus iemand geweest die de moeite heeft genomen om die hartjes in een boom te plaatsen, zonder daarvoor te worden bedankt of geroemd. Iemand die zonder hulp van Instagram of Facebook anderen steunt, en die kan ik tot in het diepst van mijn hart bewonderen.

 

Bij deze dus een duimpje voor hem of haar!

 

Naast natuurlijk alle hartjes voor de deelnemers van ‘Over mijn lijk’ en hun families.

 

En voor Tim.

 

Dank voor jullie openheid en lessen weer.