Franska.nl

Tineke schrijft je een brief

 

Tineke schrijft je maar even een brief, omdat we niet meer “live” met elkaar mogen communiceren.

 

Lieve lezer,

 

Ik schrijf je maar even een brief, omdat we niet meer “live” met elkaar mogen communiceren. Niet dat wij elkaar veel zagen, natuurlijk. Maar een echte ontmoeting, zoals Franska die nog weleens organiseerde, dat zit er voorlopig niet in. We moeten nu even thuis blijven. En voor mij is dat prima te doen, maar ik weet natuurlijk niet hoe dat voor jou is. Ik hoop maar dat het je lukt en dat je daardoor gezond zult blijven. 

 

Had je trouwens gelezen van Jan Taminiau? Hij denkt dat het online uiten van emoties ten koste gaat van maatschappelijke verbondenheid. Maar ja… we moeten wel nu.

 

Toch ben ik het wel met hem eens. Ik vind het alleen een onhandig tijdstip om het nu te uiten. 

 

‘Er wordt niet meer bij elkaar in de ogen gekeken als er gediscussieerd wordt’, zegt Jan. ‘Geluk, verdriet, zelfs rouw, het gaat allemaal digitaal.’ Met als nettoresultaat dat we elkaar nauwelijks nog aandacht geven, en hij gelooft niet dat de maatschappij daarvan opknapt. 

 

Tsja… Hij heeft hier natuurlijk wel een punt. Maar om dat dan nú te roepen?!?

 

Ik ben met hem eens dat mensen elkaar niet meer in de ogen kijken, en voortdurend het gevoel hebben halsoverkop te moeten reageren. Maar ik vind dat wel een grappige uitspraak van iemand die een goede band heeft met PostNL. 

 

Want dat was híj toch? Van dat postzakjasje van koningin Máxima? 

 

Maar ik moet hem nagegeven: een brief schrijven is toch weer anders dan online reageren. Bij een brief denk je net iets langer na over wat je opschrijft dan op Twitter en Instagram, denk ik. En met een brief reageer je ook niet op volslagen onbekenden. Tenminste, ik niet.

 

Als je er goed over nadenkt is dat eigenlijk zelfs raar. Zou jij mensen uitschelden als je er een brief voor moest schrijven, een postzegel moest kopen, naar de brievenbus moest lopen, en dan een paar dagen moest gaan zitten wachten op een reactie? Ik denk het niet! 

 

Kijk, even een duimpje, vinkje, hartje of complimentje op internet dat snap ik nog wel. Daarna is het weer klaar en gaan we weer door met ons leven. Maar die hele scheldpartijen die je soms weleens leest. Waarom???

 

Veel van dat soort (online) reacties is eigenlijk een soort “onderbuikdrab” die anders geen uitweg kan vinden, denk ik. Mensen die thuis of op het werk niet gehoord worden, kunnen hun ei (gekookt, gebakken en zelfs rauw) gelukkig nog kwijt op internet. Ik denk niet dat het daarvoor bedoeld was, maar dat is wel de bijvangst geworden van deze schitterende uitvinding. 

 

‘En het tempo van het leven is er te hoog door geworden,’ aldus Jan, ‘terwijl een moment of een ontmoeting pas waardevol kan worden als er ook tijd is om alles te laten bezinken. Het is niet beter om halsoverkop te reageren of ergens een mening over te vormen. Het wordt pas interessant als je helemaal niet weet wat te vinden of te doen.’ 

 

Hmmm… ook daar zit een kern van waarheid in, denk ik. Misschien heeft Moeder Natuur nu wel ingegrepen. Even allemaal pas op de plaats nu, heeft ze misschien wel gedacht. 

 

En daar zitten we dan met z’n allen. Alleen de écht belangrijke mensen mogen nog naar buiten, en de anderen moeten binnen blijven en contact vermijden. Een mooi moment om even na te denken hoe we het hierna weer gaan oppakken! Toch? 

 

Als we dan straks weer langzaam gaan opstarten, kunnen we het net zo goed beter aanpakken. Weer wat meer aandacht hebben voor elkaar. Elkaar niet klakkeloos beledigen omdat we denken dat we daarmee … 

 

Ja, wat denken we dan eigenlijk? Ik weet het niet.

 

Maar ik denk nu wel aan al die mensen die heel hard moeten werken, en geef ze via mijn brief aan jou een dikke pluim en een hartje. Blijf gezond allemaal! En dan “zien” we elkaar straks weer!

 

Liefs,

Tineke