Franska.nl

Tineke is 24 uur per dag bereikbaar

 

Vanmorgen hadden Adeline en ik het over de verhouding tussen werk en vrije tijd.

 

We vinden allebei dat het soms lastig zoeken is om die twee uit elkaar te houden. 

 

Vroeger fietste je naar je werk, en aan het eind van de dag fietste je weer terug. Punt! Maar tegenwoordig ben je via Whatsapp zo’n 24 uur per dag bereikbaar, en zijn de bedrijven waar je voor werkt ook nog eens veel langer open. En natuurlijk neem je als tuinman of bouwvakker dan niet je werk mee naar huis, maar iets langer doorwerken en daarna nog je administratie moeten doen: het is voor iedereen herkenbaar. 

 

We maken best wel lange dagen met zijn allen, sinds we van 40 naar 36 uur zijn gegaan. Gek toch?

 

Maar wat moet je anders? Niet werken? Dat lijkt me best leuk voor een paar maanden, maar daarna zou ik het toch weer gaan missen, denk ik. En dan kun je als werknemer soms nog sparen voor een sabbatical, maar als zelfstandige ben je dan vaak meteen een heleboel klanten kwijt. Je moet als zzp’er eigenlijk 24 uur per dag te benaderen zijn voor je klanten, tegenwoordig. En misschien komt dat wel omdat die klanten het ook zo druk hebben, en pas op rare tijden een plekje hebben voor jou. Wie zal het zeggen?

 

We zitten met zijn allen dus in een raar kringetje van veel te lange dagen en het gevoel bijna nooit meer los te zijn van werk, baas of collega’s. En dat legt een druk op ons allen die niet gezond blijkt te zijn. 

 

Maar ja… Boer Willem (uit Boer zoekt Vrouw, seizoen 2012) stopte dus met werken, en werd dáár weer ziek van. Hoe zo’n bericht in de krant komt verbaast me, maar goed: de media voelden behoefte om het even te melden. 

 

Boer Willem heeft 14 dagen last gehad van braken, misselijkheid en hoofdpijn, en besloot toen maar om toch weer te gaan werken. 

 

Ik vind het geen doorzetter hoor, die Willem. Ik had het toch even langer geprobeerd, denk ik. 

 

Tegenwoordig zouden die verschijnselen sowieso eerder leiden tot isolatie dan tot neigingen om te gaan werken, maar dat is weer een ander verhaal. En Willem zegt nu dus wel veel gelukkiger te zijn, en dat is natuurlijk wél weer fijn.   

 

Dus misschien is dat werken toch echt wel gezond!?! 

 

Hoewel… Een vrachtwagenchauffeur uit Osaka ontwikkelde weer een heel rare hobby door te veel te werken. Hij ging fietszadels stelen tegen de stress, zo heeft hij onlangs opgebiecht tegen de politie. Geen idee hoe dat werkt – en ik ga het ook maar niet proberen – maar net als bij te veel werken, kan ook zoiets als willen ontladen dus vreselijk uit de hand gaan lopen. 

 

Hij was er namelijk vijfentwintig jaar geleden mee begonnen en het was nu een heuse hobby geworden!

 

Huh? Vijfentwintig jaar geleden? Toen waren we toch nog niet dag en nacht bereikbaar? En toen leefden we toch nog niet in die 24-uurs economie die we nu de schuld geven van alle ellende? Maar toch kon deze man de stress toen al niet aan en begon hij dus met stelen. En dat een ander daardoor de volgende dag niet bepaald ontspannen naar zijn werk fietste, dat boeide hem niet. Hij is uiteindelijk zelfs zo ver gekomen dat hij 5.800 fietszadels heeft gejat! 

 

Jaaaa, zeg… Zo schieten we niet op, hè. 

 

Bijna zesduizend mensen die stijf stonden van de stress toen ze ’s morgens naar het werk wilden fietsen, en waarschijnlijk ook niet allemaal konden besluiten om die dag dan maar thuis te gaan werken. Zo gaat het hard met de stress op die werkvloeren! 

 

Stokje voor steken dus! Maar dan niet tussen de spaken, hè?!