That’s what friends are for
‘Mijn vrienden zeggen altijd…’ Ken je die uitdrukking?
En ken je ook mensen die die uitdrukking te pas en te onpas gebruiken?
Of: ‘Mijn man zegt…’ En ook dan komt er iets wat iemand eigenlijk zelf graag kwijt wil, maar niet zelf durft te zeggen. Soms omdat het ongepast is, maar ook vaak omdat het opschepperij is.
‘Bert zegt dat ik er nog heel goed uitzie voor mijn leeftijd.’ Dat riep een collega van mij altijd.
En dat wilde ik best geloven, want Bert was haar partner.
Maar Bert riep blijkbaar ook altijd dat het zo écht niet langer kon, bij ons op kantoor. En Bert vond ook de regering niet deugen, onze salarissen te laag, de instroom van asielzoekers te hoog, het weer veel te warm en de kroketten in onze kantine te koud.
Ook was collega Jantje niet geschikt voor zijn werk, vond haar Bert. Terwijl Bert helemaal niet bij ons werkte, dus hoe hij dat nou kon beoordelen?
En collega Pietje was in de vakantie door haar Bert eens betrapt op een ‘natuurcamping’, en bleek maar een heel klein ‘dingusje’ te hebben. En met dat dingusje bedoelde ze niet zijn tentje.
Zo kon ze haar eigen onvrede altijd lekker kwijt, stookte de hele boel tegen elkaar op, maar kon achteraf altijd zeggen dat zij dat niet gezegd had, maar Bert. En Bert zagen wij bijna nooit.
Een ander gebruiken om iets kwijt te willen, is niet iets van vandaag. Dat doen politici nu door Henk en Ingrid erbij te slepen, maar dat doen predikanten natuurlijk ook al eeuwen door “uit naam van” te prediken. En als het dan goed gaat, waren zij het die dit hadden aangedragen, maar als het fout gaat, hadden zij het niet bedacht.
En zo kun je dus ook opscheppen. ‘Mijn vrienden zeggen altijd dat ik zo goed ben in moppen tappen’, hoorde ik laatst iemand zeggen. Terwijl ik werkelijk om niet één mopje kon lachen die avond, omdat ik zijn timing nogal beroerd vond.
Maar ja… Je zegt maar niets. Ik zou het dan reuze grappig vinden om te melden dat mijn vrienden zeggen dat zijn timing nogal beroerd is, maar ik doe dat dan maar niet. Ik vind het flauw om dan mijn vrienden daarin te betrekken, terwijl zij van niets weten.
En bovendien heb ik de verkeerde vrienden, denk ik.
Mijn vrienden zeggen gerust weleens dat ze lekker hebben gegeten, als ze hier een vorkje meeprikken. Maar ze zeggen nooit dat ik altijd zo goed kan koken.
Ze zeggen heus weleens dat mijn dochter een schatje is, maar ze zeggen nooit dat ik zo goed kan opvoeden. En dat ik zo vreselijk goed met woorden ben, hoor ik ook nooit.
Hooguit een keer dat ze een bepaald stukkie wel lollig vonden.
Geen vriend die zegt dat ik zo goed kan tuinieren, en dat ik mijn man nu zo goed verzorg.
Ze vragen hooguit of ze ergens mee kunnen helpen nu mijn man even “buiten bedrijf” is door zijn revalidatie.
En bovendien: als ik zou opscheppen met de woorden ‘Mijn vrienden zeggen altijd dat ik…’, dan zouden mijn vrienden roepen: ‘Stel je niet zo aan, mens. Zit niet zo op te scheppen over jezelf.’
En dát is waar vrienden voor zijn, denk ik! Niet om naar anderen mee te kunnen opscheppen over jezelf, maar om jou een goed gevoel te geven over jouw waarde tussen hen.
Zodat je dat opscheppen helemaal niet nodig hebt!
Tenminste… dat zeggen mijn vrienden altijd.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
