Franska.nl

‘Een jaar geleden zijn mijn zoon en zijn vrouw uit elkaar gegaan. Ze kenden elkaar nog niet zolang toen mijn schoondochter zwanger werd. Ik weet niet of hij ook met haar getrouwd zou zijn als er geen kindje onderweg was. Ze pasten niet echt bij elkaar. Hadden eigenlijk heel andere interesses. En eerlijk gezegd was mijn zoon nog helemaal niet toe aan een relatie en kinderen. Hij wilde graag reizen en met zijn vrienden op stap.

Toen Teddy er eenmaal was heeft hij echt wel zijn best gedaan om een goede vader te zijn. Hij nam zijn vrouw thuis veel werk uit handen en probeerde het goed te doen. Maar ze was altijd ontevreden. Hij deed het in haar ogen nooit goed genoeg. Ze had bijvoorbeeld altijd commentaar als hij Teddy had aangekleed. Er was er altijd wel iets dat niet klopte. Ze had de verkeerde sokjes aan, het shirtje paste niet bij het rokje dat hij haar had aangetrokken. Of haar kleine blonde staartjes zaten niet goed. Daar kon ze echt kwaad om worden.

Een dag in de week had mijn zoon zijn papa-dag. Dan zorgde hij voor Teddy, terwijl zijn vrouw aan het werk was. Daar genoot hij altijd intens van.  Hij nam haar mee naar de kinderboerderij en gingen ze samen een patatje eten. Dat vond zijn vrouw altijd verschrikkelijk.

Ze vond het onverantwoord dat hij hun dochter blootstelde aan al die gevaarlijke bacteriën van die beesten. En ze wilde al helemaal niet dat Teddy zulke ongezonde snacks kreeg. Hoe vaak ze me niet boos aankeek als ik mijn kleindochter een zakje tumtummetje in haar handjes stopte. Alsof ik haar vergif gaf. Ook wilde ze liever niet dat ik op Teddy paste. Ze vond mijn huis gevaarlijk. Te veel scherpe hoeken en onveilige stopcontacten. Dus die spaarzame keren dat ik wel voor Teddy mocht zorgen was ik altijd in hun huis.

Ik ben gek op mijn kleindochter. Met eindeloos geduld kon ik uren met haar tutten. Lekker op schoot een boekje voorlezen. Samen koekjes bakken of in de gootsteen met water en sop spelen. We maakten ook lange wandelingen samen. Dan gingen we de eendjes voeren.  Teddy in de kinderwagen, en ik als trotse oma erachter.

Maar dat mag ik allemaal niet meer. Het afgelopen jaar is de relatie tussen mijn zoon en zijn vrouw stukgelopen. Ze bleken te verschillend te zijn in wat ze van het leven en elkaar verwachten. In eerste instantie hadden ze een goede afspraak over de zorg van Teddy. Maar niet lang nadat ze uit elkaar zijn gegaan, werd mijn zoon verliefd op een ander.

Toen begon de ellende. Waar ze maar kan, ligt zijn jaloerse inmiddels ex-vrouw dwars. Ze vindt opeens dat mijn zoon niet goed genoeg voor hun dochter zorgt. Daarom probeert ze de omgangsregeling via de rechter te veranderen. Mijn zoon moet er niet aan denken dat hij zijn dochtertje maar eens in de twee weken een dag mag zien.

Maar sinds mijn zoon zijn nieuwe liefde heeft, houdt zijn ex hun dochtertje steeds vaker bij hem weg.  Ze komt haar afspraken niet na en dreigt zelfs naar de andere kant van het land te verhuizen.

Deze hele situatie maakt mij heel erg verdrietig. Voor mijn zoon, omdat hij zijn dochter bijna niet meer ziet. Maar ook voor mij. Ik heb ook al in geen maanden contact meer met Teddy gehad en ik mis haar verschrikkelijk. Af en toe krijg ik haar aan de telefoon als ze voor een dagje bij mijn zoon is. Dan stuurt hij leuke filmpjes van haar en dan hoor ik haar stemmetje weer even.

Vorige week hield ik het opeens niet meer en ben ik naar de school gereden waar Teddy in de kleuterklas zit. De kindjes hadden speelkwartier en van een grote afstand heb ik naar haar staan kijken. Hoeveel plezier ze had met haar vriendinnetjes op het klimrek. Hoe ze tikkertje met elkaar speelden. Ik herkende haar uit duizenden. Haar kleine blonde staartjes dansten heen en weer. Huilend stond ik daar. Ik zou haar zo graag weer even vast willen houden. Even aan haar haartjes willen ruiken.

Gelukkig heeft Teddy me niet gezien. Als mijn schoondochter erachter was gekomen dat ik bij het schoolplein had staan kijken, had ze het vast weer aangegrepen om Teddy weer een weekend extra bij mijn zoon weg te houden. Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen.

Er zijn bij echtscheidingen alleen maar verliezers, de ouders en de kinderen. Maar de opa’s en oma’s worden vaak vergeten. Die scheiden tegen hun zin. Niet van elkaar, maar van hun kleinkinderen’.