Taalstrijd
Sylvia schreef altijd de mooiste opstellen en werkstukken. Niet van haarzelf, maar die van haar kinderen. Nu ze studeren corrigeert ze nog steeds alles wat ze schrijven, maar moeilijk dat het nu is…
Het is niet eerlijk, zucht ik meerdere malen tegen mezelf, terwijl ik zit te zweten achter mijn computer. Niet eerlijk dat mijn kinderen het genetische materiaal van hun vader hebben geërfd als het gaat om taalvaardigheid. Hun vader is namelijk zwaar dyslectisch en mijn kinderen ook. En dat terwijl hun moeder – ik dus – journalist is en van schrijven haar vak heeft gemaakt. Waarom heeft in ieder geval niet een van mijn beide kinderen dezelfde liefde voor taal als ik heb?
Toen mijn kinderen klein waren ging het nog wel. Zij kozen het onderwerp en verzamelden de inhoud en ik schreef de mooiste opstellen en werkstukken. De enige keer dat ik geen tien haalde, was toen ik was vergeten om een inhoudsopgave te maken.
Maar nu studeert mijn dochter Multimedia en Communicatie aan de Hogeschool in Antwerpen en is mijn zoon bezig met zijn master Computerwetenschappen aan de universiteit in Brussel. Ze schrijven hun werkstukken, opdrachten, thesissen en wat dan ook zelf, maar bijna alles gaat eerst even langs mama voor de nodige correcties.
En dus zit ik te zweten achter mijn laptop. Want dit heeft niks meer te maken met een opstel over poezen of paarden. Het is zware kost over artificiële intelligentie of visual communication. En nog in het Engels ook… Ik snap er helemaal niks van en corrigeer braaf elke afzonderlijke zin op taal- en grammaticafouten. Als de zin klopt, zal de inhoud ook wel in orde zijn.
Tot zo ver gaat het me goed af. Mijn zoon had een negen (!) voor zijn bachelorthesis en mijn dochter stuurde me vandaag nog een schemaatje met vakjes die allemaal groen gekleurd zijn. Ik ga er dus gemakshalve van uit dat ze geslaagd is voor de vakken Technology, Med Prod 3D mod & animation, mathematics, motion graphics en databanken L. Wat dat ook mag zijn.
Ondertussen zit ik wel te gloeien van trots, want mijn dyslectische kinderen hebben het wel geschopt tot HBO en universiteit. En dat hebben ze vooral te danken aan zichzelf!
Door: Sylvia Emonts
Sylvia Emonts is freelance journalist en schrijft al heel lang voor verschillende tijdschriften. Ze is dol op concerten, weekendjes weg en op haar twee kinderen die in België studeren. Voor Franska schrijft ze over dingen waar ze blij van wordt, of juist niet…
