Sweet sixteen
Mijn dochter wordt zestien, een leeftijd waarop je van alles mag gaan verwachten.
Zij van het leven en ik als ouder van de rafelranden van haar ontdekkingstocht.
Nu heb ik gelukkig al wat ervaring met opgroeiende kinderen, ook wat betreft puberteitsperikelen. Met een zoon ben ik er onwaarschijnlijk genadig vanaf gekomen, de ander heeft ons wel eens wat creatieve kunsten getoond. Dat exemplaar studeert ondertussen zo goed en zo kwaad als dat gaat iets ingewikkelds aan een technische universiteit, dus ik wil maar zeggen: de meeste gevallen – ook na een spectaculair ritje in een achtbaan met dubbele looping – komen op hun pootjes terecht.
Met dit jongste exemplaar heb ik vooralsnog nul komma nul aanleiding tot zorgen.
Op haar wensenlijstje voor verjaardagscadeaus staan heel gezonde dingen als een financiële bijdrage aan een kaartje voor een Harry Styles-concert. Tegemoetkomen in de kosten voor het weekje Albufeira, waar ze deze zomer, net als veel andere vijfdeklassers, met haar vrienden een typische pubervakantie gaat vieren, mag ook.
Kortom, ze wil en doet alles wat hoort bij de leeftijd en verschilt daarin niet veel van andere zestienjarigen.
Een cadeauwens valt daar nogal buiten, namelijk het boek Less is Lost van de Amerikaanse auteur Andrew Sean Greer. In de eerste plaats is het tegenwoordig nogal bijzonder dat jongeren überhaupt uit vrije wil lezen, laat staan dat ze er hun eigen geld aan willen besteden. Maar dankzij Booktok koopt mijn kind de ene na de andere Engelstalige roman. Niet alleen, zoals je zou verwachten, in het genre young adult. Dankzij de internationale TikTok-influencers die ze volgt – vaak knappe, cameragenieke twintigers – leest mijn dochter ook prijswinnende literatuur. Titels die ze mij af en toe onder de neus schuift.
Zo was een van de heerlijkste boeken die ik het afgelopen jaar las Less, de vorige roman van de hierboven genoemde Andrew Sean Greer. Een ontroerend, bijzonder geestig, origineel en spitsvondig verteld verhaal over Arthur Less, een homoseksuele schrijver met een hopeloos liefdesleven die zijn vijftigste verjaardag als een meteoriet op zich af voelt stevenen.
Een verrukkelijke roman waar ik vreselijk om heb gelachen maar waarvan de melancholie en de bitterzoete accenten me ook geregeld raakten. Ondertussen verbaasde ik me erover dat mijn vijftienjarige dochter zo genoten had van een verhaal over een midlifecrisis, ze had er zelfs een traan om gelaten! Het boek had de Pulitzer Prize gewonnen, dus we waren niet de enigen die de uitzonderlijk charme ervan inzagen. Maar het was voor mij plezierverhogend te ervaren dat leeftijd er in sommige gevallen werkelijk geen bal toe doet.
Voor haar verjaardag krijgt ze van familie en vrienden dus bijdragen aan die voor ouders meestal niet zo feestelijke partyweek in ‘Albu’. Maar zolang ze nog geestdriftig is om nog meer over het wel en wee van vijftigplussers te lezen, tel ik mijn zegeningen en ga ik vol vertrouwen deze nieuwe fase met haar in.
