Superspecialist
Vooropgesteld: er zijn een heleboel voordelen aan het hebben van een lange relatie. Daarover later meer.
Het nadeel vind ik dat je er nogal een superspecialist van wordt waarbij sommige vaardigheden zo ernstig ongetraind blijven dat je ze volledig verliest. Ik heb het over de rolverdeling. Jij doet waar jij goed in bent, de ander doet waar hij of zij goed in is. In mijn geval is de rolverdeling, en dat moet ik met een niet mis te verstane dosis schaamte bekennen, nogal traditioneel. Alles op het gebied van koken, bakken, braden, cadeaus, feestelijkheden, attenties, kersen op taarten en dergelijke trek ik volledig naar me toe. Ook planningen en roosters en sociale agendapunten, ik doe ze zonder omhaal, efficiënt en succes verzekerd. Maar vervolgens ben ik een complete nono op digitaal, technisch en financieel-administratief vlak. Maar dan ook echt.
Ik heb mijn hele leven fulltime gewerkt maar nog nooit mijn eigen belastingaangifte gedaan. De eerste jaren van mijn werkende bestaan kieperde ik deze klus over de schutting bij mijn broer die toevallig fiscale economie had gestudeerd en toen ik mijn grote liefde tegenkwam – ook nogal goed met spreadsheets en dergelijke – nam die het stokje van hem over.
Mijn rijbewijs haalde ik na een fortuin aan lessen pas op mijn 32e en enige vrees voor het gemotoriseerde voertuig is nooit helemaal verdwenen. Als er een rood lampje gaat branden of een of andere melding opdoemt dat ik ‘iets’ (ik kan niet eens onthouden wat er op dat dashboard allemaal tegen me gezegd wordt) moet laten controleren, krijg ik een verhoogde hartslag en ben ik tot niet veel meer in staat dan de auto aan de kant van de weg zetten en mijn lief bellen.
Laatst was hij anderhalve week in retraite (ik heb een man met vele interesses, ook daarover misschien nog eens een ander keertje) toen de afwasmachine aanhoudend begon te piepen. Kwestie van aan- en uitzetten en eens een ander programma proberen, dacht ik. Maar ieder programma eindigde in dit gepiep. Het enige dat ik toen kon bedenken was de man bellen, maar die zat in stilte op een kussen en was al die tijd onbereikbaar. Ik twijfelde over een week lang gewoon mopperend met de hand afwassen maar heb toch mijn schoonzus gebeld (die van de broer met belastingkennis die verder jammer genoeg net zo atechnisch is als ik). Ze gaf me het nummer van ‘een mannetje’. Zoals dat gaat bleek de laatste lukrake poging van wat knoppen indrukken te leiden tot de wonderbaarlijke genezing van de machine, dus het mannetje kon weer afgebeld. Maar het gaat erom dat ik dus een hulpeloos, totaal afhankelijk, onzelfstandig, sneu geval ben als het op apparaten en cijfers aankomt. En daar schaam ik me diep voor. Na mijn hele werkende leven in vaste dienst te hebben gezeten ben ik nu voor mezelf begonnen. Zonder hulp van de ICT-afdeling ben ik vrijwel dagelijks zenuwachtig dat mijn laptop vreemde vragen aan me gaat stellen waar ik met fatale gevolgen op zal antwoorden. En je kunt je voorstellen hoe ik opzie tegen bijvoorbeeld de btw-aangifte.
Ik voel me behalve achterlijk ook ernstig tekortschieten in mijn feministische doelstellingen en dat wordt dus met ieder jaar dat ik langer met mijn spreadsheet-koning en zijn technische inzichten en twee rechterhanden getrouwd ben erger. Zoals ik al zei, ik schaam me hier diep voor. Je leest dat ouderen in deze corona-crisis meer dan ooit geconfronteerd worden met de afslagen die ze hebben gemist in de digitale wereld. Ik kan vanuit mijn superspecialisme en zelfkennis over onderontwikkelde vaardigheden alleen maar met ze meevoelen. I feel you, ouderen.
