Franska.nl

Allemaal de groeten van Dikkie Dik

Wat een weerzinwekkende consternatie, al die piemelverwikkelingen bij The Voice, Ajax en de PvdA.

 

Dit zal de top van de ijsberg zijn. Ik wilde er niets over zeggen, omdat iedereen er al zoveel over roept, maar ik kan het toch niet laten.

 

Het fenomeen ‘kijk mij eens een mooie piemel hebben’ is zo oud als de wereld. Wij mochten de garnaal van een klasgenoot bewonderen voor een dubbeltje, nog op de basisschool. Ik had een broer, dus dat vond ik zonde van mijn dubbeltje. Ervaringen met mannen die me tegen mijn wil aanraakten had ik bijna nooit. Wel met de postbesteller die op een ochtend een pakket kwam brengen. Ik zag er niet uit na een slapeloze nacht en deed open in mijn nachtpon. Boven sliep – eindelijk – mijn vier weken oude dochtertje. Grijpt die gek me in mijn borsten en zegt: ‘Zo mevrouw, dat ziet er lekker uit!’ Bang was ik niet, ik schreeuwde keihard dat hij moest opdonderen en gooide de deur achter hem dicht. Toen ik zijn chef belde, vroeg deze: ‘Heeft u aanleiding gegeven?’ Ik brak het gesprek af na ‘achterlijke idioot’ geroepen te hebben. Later belde mijn man hem op om te vragen of ze daar niet goed wijs waren. Kreeg hij te horen dat deze besteller zielig was. Net gescheiden en hij kwam uit Friesland. Dus? En? Ik voel nog de woede, als ik eraan terugdenk.

 

Qua opmerkingen heb ik er ook nog wel eentje. Een collega die het grappig vond om in de koffiepauze op school te tetteren dat mijn koplampen nog aanstonden. Dat was in mijn bh-loze tijd en ja, je zag die tepels zitten in een T-shirt. Maar had ik speciaal voor hem een bh moeten aantrekken dan? Meestal ontmoette ik jongens en mannen die zich netjes gedroegen. Vijftien was ik, toen ik met een klasgenoot naar huis fietste en me rot schrok toen hij een bedeesde arm om me heen sloeg, al fietsend, op klaarlichte dag. Niks aan de hand. Alleen dacht ik: jee, hij wil verkering en dat wil ik niet! Ik zei: ‘Haal je arm weg, ik wil dat niet!’ Hij keek zo beteuterd, echt zielig. En het meefietsen was meteen afgelopen. Dat vond ik jammer.

 

Ik heb mazzel gehad. Als ik lees hoe vrouwen en meisjes zich onderwierpen aan het onontkoombare, namelijk toegeven aan mannen, of niets zeggen omdat… vul de redenen maar in, dan vind ik dat gruwelijk. Daar moet een eind aan komen. Ik probeer me te verplaatsen in de vrouw die een dickpic krijgt. Een vrouw met een goede baan bij de tv, in een ziekenhuis, op een kantoor, in een fabriek, bij een keurige ngo. Wat doe je dan? Je hypotheek moet betaald worden en als ze je ontslaan, heb je een probleem. Ik kan nu gemakkelijk verzinnen wat ik zou doen, omdat ik gelukkig nooit zo’n plaatje kreeg en dan is het eenvoudig om bijdehand te doen: die foto meteen naar alle collega’s rondsturen met de mededeling: ‘Kijk eens wat X me stuurt? Allemaal de hartelijke groeten van Dikkie Dik.’ Of terugappen: ‘Zet jij dit op YouTube/Twitter/LinkedIn of zal ik het vast doen?’ Ik zou misschien ook het onderspit delven. Van narcisten win je het meestal niet.

 

Hoe nu verder? Vaders, moeders, docenten? Voed kinderen – jongens én meisjes – van jongsafaan zó op, dat de meeste niet op het idee zullen komen. Uitwassen zullen er – helaas – altijd blijven. Vrouwen? Geef kerels met hun opgefokte jongeheer op plaatjes aan. Nu handelen, niet de stok pas gooien als de slang allang weg is. Nu is de tijd rijp. Profiteer ervan.