Franska.nl

Straathond adopteren?

Bezint eer ge begint!

Op mijn dagelijkse ronde met de honden kom ik tegenwoordig regelmatig een man tegen met twee hazewindachtige honden. Hun dunne vacht is een weerzinwekkende lappendeken van littekens. Volgens de man zijn de honden misbruikt om vechthonden te leren waarvoor ze op deze aarde zijn: aanvallen om vervolgens niet meer los te laten. Daardoor hebben deze stakkerds geleerd om elke hond te wantrouwen, wat betekent dat ze alle honden die ze tegenkomen – en geloof me, dat zijn er heel erg veel – willen aanvallen. Hoewel ik niet twijfel aan de goeie intenties van het baasje vraag ik me toch echt af of deze honden niet beter af waren geweest met een enkele reis naar de eeuwige jachtvelden. Want de trauma’s die zij in thuisland Spanje hebben opgelopen vallen met alle liefde en geduld van de wereld never nooit meer glad te strijken.

 

 

Steeds meer hondenliefhebbers halen, net als dit baasje, met de beste bedoelingen van de wereld een buitenlandse zwerfhond in huis. Exacte aantallen ontbreken, maar volgens de Dierenbescherming gaat het om 15.000 tot 20.000 honden per jaar en dat aantal zal alleen nog maar toenemen. De honden worden via een wirwar aan stichtingen uit Spanje, Turkije, Roemenië, Griekenland, Italië of de Antillen naar Nederland gehaald. In hun geboorteland worden ze van straat geplukt of uit uitpuilende asiels gehaald. Niemand is helemaal op de hoogte van hun verleden.

 

 

Ondanks alle goede bedoelingen gaat het in de praktijk vaak mis. Honden die te beschadigd zijn redden het nu eenmaal niet in onze maatschappij en daarbij is een straathond niet voor iedereen weggelegd; alleen het baasje met heel veel ervaring, geduld én tijd heeft kans van slagen. Het aantal adoptiehonden met gedragsproblemen rijst doordoor ook de pan uit. Juist in de socialisatiefase – de eerste twaalf weken na de geboorte – is het al misgegaan. Veel zwerfhonden hebben helemaal géén socialisatie gehad. Ze leven in roedels op straat of zitten opgesloten in een asiel, zijn te jong weggehaald bij hun moeder, zijn mishandeld of hebben in kleine hokken geleefd. 

 

 

Niet gek dat het lang niet altijd goed gaat als zo’n hond in Nederland opeens in een gezin moet functioneren. Hij is bang, niet in de laatste plaats ook voor mensen, en voelt zich ontheemd. Een natuurlijke reactie hierop is agressie. Al kan het ook gebeuren dat de hond zich zo wanhopig aan zijn baas vastklampt dat alleen thuiszijn geen optie is. Nogal wat adoptiehonden belanden ook in Nederland uiteindelijk weer in een asiel. Van de regen in de drup inderdaad en het laatste wat hun baasjes voor ogen hadden met hun goede daad.

 

Bron:AD