In de Spar zie ik een oud mannetje. Met mijn muts.
Waar een normaal mens daadkrachtig ingrijpt, slaat bij Elise de vertwijfeling toe. Zelfs als ze bijna zeker weet dat ze gelijk heeft.
Sinds vandaag eet ik een jaar geen vlees. Mijn naaste omgeving is zeer verrast dat ik een voornemen langer dan de maand maart heb volgehouden. Ikzelf ook. Tijdens eerdere diervriendelijke pogingen ging ik bij de eerste de beste nieuwjaarsbitterbal al voor de bijl.
Gemotiveerd door dit persoonlijke succes, besluit ik dit jaar een ander goed streven aan te pakken: assertiever worden. Dus zit ik drie dagen in een hotel om mijn boek af te maken. Zonder man of kinderen. In de kerstvakantie. Ik vind dat vrij hoog scoren op de ladder van assertiviteit. Het hotel is gehorig en vol met andermans kinderen maar als die allemaal tegelijk stil zijn, hoor ik de zee.
Op weg naar de supermarkt, in mijn eerste schrijfpauze, merk ik dat ik mijn muts kwijt ben. Niet zomaar een muts: zo’n dure die door een collectief van Nederlandse omaatjes wordt gebreid. Je betaalt te veel voor een simpele muts, maar helpt er een bejaarde de winter mee door.
Omdat ik ‘m zo een-twee-drie niet op straat zie liggen, loop ik de Spar binnen. Daar zie ik bij de groentenafdeling een oud mannetje. Met mijn muts op. Waar een normaal mens hem daadkrachtig op de schouder zou tikken, bedenk ik allerlei redenen om dit niet te doen.
Het kán zijn eigen muts zijn. Hoewel. Met een jas stammend uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, lijkt hij me niet iemand die in een hippe muts investeert. Hij heeft lieve ogen. Of kijkt hij juist als zo’n oud vrouwtje dat voordringt in de rij en best weet dat ze fout zit? Ik ga er nú wat van zeggen! Of toch niet. Kijk nou hoe koud zijn jas is, hij heeft die muts meer nodig dan ik. Tegen de tijd dat ik de kassa bereik, verlaat de man in vrolijke tred de winkel. De blauwe pompoen hupt triomfantelijk mee.
Nog twee keer zie ik hem lopen. Hij groet me inmiddels als een oude bekende, die vrouw die hem steeds zo aanstaart.
‘Ik gunde hem die muts,’ zeg ik later, weer thuis.
‘Je bent er zelf één,’ antwoordt mijn man, ‘een dure.’
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft een roman en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
