Soms vind ik mezelf zo vermoeiend, maar ja, stop er maar eens mee
Ik dacht altijd dat ik helemaal mezelf durfde te zijn, bij alles en iedereen.
Ik hou van gezelligheid. Van grappen, grollen en heel hard lachen. Ik zit ook op de woordgrapjes. Spelen met taal vind ik het leukste wat er is. Zeker als je mij in een groep zet, hou ik van plezier maken. Een beetje rebelleren, dat geeft me energie.
Daarnaast heb ik een extraverte persoonlijkheid. Ik sta graag in de spotlight en voer regelmatig het hoogste woord. Dat past ook bij me, tot zover niks mis.
Alleen kan ik er ook in doorslaan.
Vroeger, op feestjes, was ik altijd de gangmaker. De clown die als laatste het licht uitdeed. Gelukkig is dat wel iets minder geworden, maar ik kan nog steeds ‘leuk doen’. Het verschil met vroeger is dat ik het nu doorheb. En dan denk: Jemig, Marianne, hou eens je kop!
Bij het ouder worden komt – in elk geval bij mij – de behoefte om te begrijpen waarom je bepaald gedrag vertoont. Waarom schuif ik soms de leukste versie van mezelf naar voren? Zijn er bepaalde situaties waarin ik dat juist wel of juist niet doe?
Ik ben erachter gekomen dat ik dat doe als ik me niet op mijn gemak voel.
Bijvoorbeeld bij mensen die ik ‘belangrijker’ of ‘succesvoller’ vind dan ik. Mijn volwassen hoofd vindt dit klinkklare onzin. Iedereen is gelijk en we doen niet aan ‘beter dan’. Maar dat kleine meisje in mij, dat absoluut nog aanwezig is, voelt zich minder dan anderen. De imprint ‘je bent niet goed genoeg’ blijkt hardnekkig.
Daar waar ik het eerst niet doorhad, kwam de fase dat ik mijn gedrag ging zien. Nu ben ik aanbeland in de fase dat ik het én doorheb én wil veranderen. Ik wil niet meer de leukste versie van mezelf naar voren schuiven. Ik wil, ook als ik me niet op mijn gemak voel, me dan maar gewoon niet op mijn gemak voelen. Niets menselijkers dan dat, denk ik.
Maar dat is dus best spannend.
Ik dacht altijd dat ik helemaal mezelf durfde te zijn, bij alles en iedereen. Toen had ik overduidelijk de clown nog niet ontmanteld. Want met dat afscheid nemen van de clown zet je onvermijdelijk de deur open naar zeggen wat je denkt. En dan niet met een leuk en aaibaar sausje – dat kan ik als queen pleaser heel goed – maar nu kwetsbaar en dicht bij jezelf.
Ik oefen nu op relatief veilig terrein met opdrachtgevers. Wat zij van mij vinden raakt mij als persoon niet echt, dus is de angst voor afwijzing minder. Misschien vraag je je af: Waarom al die moeite? Waarom deze column? Daar heb ik twee redenen voor:
1. Als iedereen dicht bij zichzelf leeft, maak je het voor de ander ook makkelijker zich te openen.
2. Het geeft zoveel energie als je werkelijk jezelf mag zijn, dat gun ik iedereen.
Durf jij altijd jezelf te zijn? Eerlijk zeggen! ????
