Franska.nl

Sinterklaasfeest 2021

Ik heb zo raar gedroomd: ik vierde sinterklaas. Nou is dat voor de meeste mensen heel normaal in deze tijd, maar ik had als kind al een hekel aan het sinterklaasfeest.

Ik weet niet waarom, maar ik vond de sfeer altijd naar. Donker, zenuwen, mistig, koud, spannend; ik ben er niet zo van. Ik vond als klein kind het idee van een man in een jurk op het dak eigenlijk al niet zo fijn. Ik was als de dood dat hij met paard en al door de pannen zou zakken, en vroeg me al heel jong af hoe zo iemand met paard en al op het dak kon komen. Ik ben ook niet zo van de sprookjes, dus bij Sinterklaas had ik ook zo mijn twijfels. En ik was dus blij toen het grote geheim werd verklapt en het allemaal niet waar bleek te zijn.

 

Ik nam me toen ook meteen voor om zo’n leugen later nooit aan mijn eigen kinderen te gaan vertellen. Maar ja… je weet hoe dat gaat. De commercie dwingt je toch om mee te doen. Ik wilde mijn kinderen ook niet achterstellen, maar heb mezelf wel vaak in 23 bochten gewrongen om het feest groot en de leugen klein te houden.

 

Ik was dus ook verheugd toen mijn beide kinderen “het” ook wisten, en heb toen onmiddellijk die hele poppenkast afgeschaft. We hebben nog wel een aantal jaren gedobbeld met cadeautjes rond die tijd, maar of dat nou sinterklaasavond of Teletubbiesavond heette, dat maakte niet zo veel uit.

 

Dus waarom ik, met al jaren geen kinderen meer thuis en ook nog geen kleinkinderen, nu over sinterklaas droomde? Geen idee! Maar ik was er wel druk mee.

 

Het zou in mijn droom weer bij mij thuis gevierd worden, en het werd groots. Misschien dat de dringende behoefte aan een feestje, nu het alwéér niet mag, hier de boventoon voerde? Maar ik was dus aan het worstelen met het feit dat ik maar vier mensen tegelijk per dag bij me thuis mocht uitnodigen, dus had ik maar besloten om er een evenement van te maken. Dan moest het weliswaar om 18.00 uur afgelopen zijn, maar dat leek me ook wel weer prima.

 

En wat gebeurde er toen? Iedereen in mijn familie kreeg daar lucht van! En hun vrienden ook. En de buren en hun families ook. En dus moest ik mensen gaan weigeren, omdat er nog maar 1250 mensen per ruimte aanwezig mochten zijn. En om nou in meerdere kamers 1250 mensen te proppen, dat ging me te ver.

 

Hoe ik in godsnaam 1250 mensen in mijn keuken ging proppen, dat wist ik ook nog niet, maar eerst moest ik die app downloaden waarmee ik alle 1250 aanwezigen kon scannen en controleren of hun coronatoegangsbewijs overeenkwam met hun identiteitsbewijs.

 

Ik had bedacht om twee rijen via de voortuin naar mijn keuken te leiden, zodat ik daar alvast kon scheiden in ‘bekend’ en ‘niet bekend’. Mijn eigen vrienden, familie en kennissen hoefde ik dan niet te checken op een identiteitsbewijs.

 

Maar ja… toen ontstond er natuurlijk onvrede. ‘Waarom hoeven zij niet hun ID te laten zien en wij wel?’ En daar begon het gelazer!

 

De veranda werd gesloopt, de bomen werden uit de grond gerukt en door mijn brievenbus geduwd (hoe dan??) en de ME kwam met paarden om de orde te bewaren. Alle politiemannen te paard hadden een tabberd aan (natuurlijk?!?) en werden daardoor in één zwier steeds van hun paarden getrokken. En de paarden wilde ik daarna graag redden voor het geval die idioten aanwezig waren die tijdens rellen steeds paarden bezeren. Snel alle paarden in de keuken dus!

 

En toen werd ik goddank weer wakker. Met de angst dat er paarden in mijn keuken zouden staan, en een nog grotere hekel aan het sinterklaasfeest.

 

Dus sinterklaasfeest? Nooit meer!

 

Ik zit straks met een chocoladeletter en een kop thee te genieten van de rust, mijn schone keuken en mijn opgeruimde voortuin. Wat een opluchting.