Een politiek verstandshuwelijk
Met haar speech van gisteren heeft Sigrid Kaag de boel op scherp gezet. Maar wat levert het haar nou uiteindelijk op?
Gisteren hield Sigrid Kaag de HJ Schoo-lezing. Sinds 2009 is dat een eerbetoon aan de voormalig hoofdredacteur van het weekblad Elsevier. Deze lezing wordt meestal op de eerste dinsdag van september gehouden als een soort symbolisch begin van het nieuwe politieke jaar.
Dit jaar was het dus de beurt aan Sigrid Kaag die er meteen een felle aanklacht tegen de stroperige samenwerking met haar collega Rutte van maakte. Niet dat ze hem met naam en toenaam noemde, maar de speech ging onmiskenbaar over de premier en zijn partij. Met woorden als ‘dat er nog genoeg te leren is aan medemenselijkheid, betrouwbaarheid, openheid en effectief bestuur’ geeft ze stevige kritiek, maar wat levert deze speech haar nou uiteindelijk op?
Voorlopig is er nog lang geen sprake van een nieuw kabinet en met deze harde woorden zit er weinig liefde in de lucht tussen de VVD en D66, twee partijen die door de verkiezingsuitslag van maart tot elkaar veroordeeld zijn. Er is zo onderhand sprake van een onaangenaam verstandshuwelijk dat nog weleens in een scheiding zou kunnen eindigen.
De afgelopen maanden bleek dat er eigenlijk nog maar zes partijen over zijn die zich beschikbaar stellen om te formeren. Dat is nogal weinig gezien het aantal partijen dat er na de afgelopen verkiezingen in de Tweede Kamer zit. Wordt het niet eens tijd om te gaan kijken hoe het wel kan, in plaats van hoe ze het niet willen?
Hoe lang kun je een land onbestuurbaar laten in een periode dat er echt wel belangrijke beslissingen genomen moeten worden? Woningnood, klimaatverandering, coronabeleid. Ik noem zomaar een paar dingen die snel en duidelijk de nodige aandacht vragen. Er zullen altijd verschillen bestaan in ideeën, dat is het mooie van democratie. De kiezer heeft besloten welke partij haar stem krijgt, en is die partij dan niet verplicht om het beste ervan te maken? Een ideale wereld bestaat niet, een ideale Tweede Kamer ook niet. Maar als je in de samenleving kan samenleven, dan moet dat toch ook in de Tweede Kamer kunnen?
Misschien dat de heer Remkes, de beoogde nieuwe informateur, wat relatietherapie op dit verstandshuwelijk kan toepassen zodat er toch weer sprake is van enige liefde voor elkaar? Dan zou deze relatie toch een succes kunnen worden. Want als het niet kan zoals het mot, dan mot het maar zoals het kan.
Bron: De Volkskrant
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
