Sem wordt altijd buitengesloten
Toen Marijke na de laatste lockdown in maart hoorde dat de middelbare scholen weer opengingen voelde ze zich helemaal niet opgelucht. Eerder bang voor wat er komen ging…
‘Het is al donker als ik op de bank naar de lege straten kijk. Het is na negen uur en er mag niemand meer zonder geldige reden buiten zijn. Het zou vooral voor jongeren een heel ingewikkelde maatregel zijn. Maar op een of andere manier kijk ik daar toch anders tegenaan. Voor Sem, mijn zoon van vijftien, verandert er namelijk helemaal niets. Hij kwam al nergens.
Als ik op mijn mobiel naar het nieuws kijk zie ik langs alle kanten berichten voorbijflitsen van scholieren die zo blij zijn dat ze weer naar school kunnen. Ze hebben hun vrienden veel te lang niet gezien. Ze missen de gezelligheid van de klas, de routine van het naar school gaan. Sem heeft daar helemaal geen last van. Dat hij de afgelopen maanden nauwelijks naar school hoefde vond hij eigenlijk wel oké. Want dan hoefde hij tenminste niet zo zijn best te doen. Niet voor zijn cijfers, want die zijn prima. Maar om gezien te worden door zijn klasgenoten.
Al sinds de brugklas heeft Sem moeite om aansluiting te vinden in zijn klas. De jongens zien hem eigenlijk niet staan, zij houden van gamen, blowen en het de leraar lastig maken. Dingen waar Sem helemaal niet mee bezig is. Sem houdt van lezen over onderwerpen waar die jongens nog nooit van gehoord hebben. Sterrenstelsels, zwarte gaten, lastige natuurkundige dingen. Zijn klasgenoten vinden hem dus maar een rare jongen, een nerd, en laten hem links liggen.
Ze vragen hem nooit om na school ergens mee naartoe te gaan of om online een potje te gamen. Als er een klassenfeest was bleef hij liever thuis. Want nadat hij de eerste keer de hele avond in zijn eentje had moeten toekijken hoe de rest van de klas het wel leuk had met elkaar, wilde hij daar niet meer naartoe. Natuurlijk heb ik wel geprobeerd om hem over te halen om wel te gaan, maar toen de eerstvolgende klassenavond dichterbij kwam werd hij letterlijk ziek van de spanning en heb ik hem uiteindelijk maar ziekgemeld.
Toen de school tijdens de eerste golf dicht moest was Sem gewoon opgelucht. Hij bloeide helemaal op, want nu hoefde hij niet meer zijn best te doen om gezien te worden. Hij hoefde zich niet meer afgewezen te voelen. Het enige dat hij hoefde te doen was inloggen om de les te volgen en antwoord te geven als hem door de docent wat gevraagd werd.
Maar het deed mij wel verdriet om groepjes van zijn klasgenoten na schooltijd te zien fietsen. Want niemand vroeg of hij mee wilde naar het park, of waar ze ook naartoe gingen. En als hij het al durfde om iemand uit te nodigen dan kreeg hij vaak niet eens antwoord of ze konden niet.
Sinds het nieuwe schooljaar is Sem steeds stiller. Hoewel zijn cijfers goed zijn maak ik me zorgen want ik zie dat hij steeds eenzamer wordt. Het enige contact dat hij nog met leeftijdgenoten heeft is via de online lessen van school. Omdat hij zijn pakket moest kiezen zit hij nu in een nieuwe klas met voor hem vreemde kinderen. De lockdown maakte het voor hem de afgelopen maanden extra lastig om nieuwe klasgenoten te leren kennen.
Hele dagen zit hij op zijn kamer te gamen met mensen die hij niet kent. Hij volgt online cursussen over ingewikkelde sterrenkundige dingen en zegt dat hij dat heel fijn vindt. Maar ik geloof dat eerlijk gezegd niet. Want het is voor een jongen van zijn leeftijd toch helemaal niet gezond om alleen maar online bezig te zijn?
Ook Sem heeft vrienden nodig, leeftijdgenoten om plezier mee te maken en kattenkwaad mee uit te halen. Mijn hoofd zegt dat het goed is dat Sem weer een paar dagen per week naar school gaat, maar mijn gevoel zegt wat anders. Want ik ben heel bang dat Sem ook in zijn nieuwe klas wordt buitengesloten en nog verder vereenzaamt. Helaas kan ik zijn klasgenoten moeilijk dwingen om contact met mijn zoon te maken. Dit zouden de mooiste jaren van zijn leven moeten zijn, maar ik heb geen idee hoe ik hem uit zijn sociale isolement kan halen.’
