Franska.nl

Schrijver in Nederland

Ik word geacht een column te schrijven, want ik ben geen tuinman, noch elektricien, gasfitter, timmerman, installateur, dakdekker, of wat dan ook, nee, ik ben schrijver.

 

Ik staar wat naar buiten en hoop dat het inspireert. Maar er komt niks. Ik zit in ons tuinhuis, omdat het dak wordt gerenoveerd, er een kast onder ons schuine dak wordt gebouwd, de riolering wordt gerepareerd, en tegelijkertijd een warmtepomp wordt geïnstalleerd. Je wilt niet weten hoe lang ik heb moeten wachten tot de verschillende bedrijven daar tijd voor hadden, maar toen ze eenmaal konden, konden ze alleen maar allemaal tegelijk. Pfff.

 

Heel even heb ik overwogen om dat te melden, maar ik dacht ook meteen: ja, daaahaaaag. Dan kan ik opnieuw weer een half jaar wachten tot ik aan de beurt ben.

 

Toch was ik bang dat ze elkaar in de weg zouden lopen, of gewoon last van elkaars werkzaamheden zouden hebben. Als de mannen van de warmtepomp de stroom er even af willen, doet de boormachine van de timmerman het natuurlijk ook niet meer. Maar dat gaat eigenlijk best wel soepel. Er wordt veel koffie gedronken als iemand even niet verder kan, maar ze werken daarbuiten net even harder om die tijd dan weer in te lopen. Het enige waar nog strijd om is, is de radiozender. Ik heb ze dus zojuist vriendelijk verzocht om alsjeblieft dezelfde zender op te zetten, toen alles door elkaar galmde.

 

‘Horen jullie dat zelf dan niet?’ vroeg ik tijdens de lunch.

 

‘Nou, nee,’ was het antwoord. ‘Ik hoor eigenlijk nooit iets. Die radio staat min of meer een beetje voor de lol aan. Zodat ik me thuis voel. Maar er echt naar luisteren doe ik niet.’ En daarna knikten alle beroepsgroepen dapper bevestigend dat zij dat ook zo ervaarden.

 

‘Dat meen je niet?’ riep ik net iets te hard. Ja, ik schreeuw soms omdat ik al een beetje doof word. Doof door het overschot aan decibellen dat ik hier dagelijks vang door een boer die met zo’n milieuvernietigende Dodge RAM-bak door de straat crost met een lawaaipijp onder zijn “karretje”. Er hangt een spandoek bij zijn boerderij waarop staat dat hij milieubewust boert, maar ik twijfel daar toch een beetje aan.

 

Daarnaast heeft mijn buurman een tuinman. En dan niet eentje met een hark en een schoffel, maar zo eentje met een benzine-/batterij-aangedreven tuinfrees, grondwoeler, bladblazer, heggenschaar, voegenborstel, maaier, wieder, hakker, trimmer, enzovoort. Plus een soundmaster. Hij komt elke week, en soms drie keer per week, even langs. Om zeven uur gaat dan de volumeknop van de radio op 48, daarna zet hij zijn gehoorbeschermers op en gaat aan het werk. Huh?

 

En ik lig dan van schrik naast mijn bed, de kat hangt in de lamp, de hond springt in de vensterbank en rukt de gordijnen eraf, het alarm gaat af bij zeven huizen in de omgeving, en mijn man snurkt gewoon door.

 

Want wat als lawaai geldt voor de een, wordt blijkbaar nauwelijks geregistreerd door de ander, maar door mij dus wel. Ik hoor alles en probeer nu te werken terwijl er gaten in de buitenmuur worden geboord, de strijd om radio 10, radio 538 of Sterren.nl nog steeds niet is gestreden, en de buur-tuinman zojuist met veel bombarie zijn benzinemaaier aansjort.

 

Ik word geacht een column te schrijven, want ik ben geen tuinman, noch elektricien, gasfitter, timmerman, installateur, dakdekker, of wat dan ook, nee, ik ben schrijver. En de meeste schrijvers werken graag in rust.

 

Ik lees weleens boeken van Santa Montefiore en Maeve Binchy, en het valt me op dat daar vaak iemand in voorkomt die schrijver in Ierland is, maar nu heel even geen inspiratie heeft.

 

Of zelfs helemaal nooit toekomt aan dat ene boek. Toch noemen ze je in Ierland dan al schrijver.

Hmmmm. Misschien moet ik daar dan maar naartoe verhuizen. Want ik noem mezelf schrijfster, maar een stukkie tikken in deze chaos: ho maar.

 

Of? … Ach, wat! Als ik dit met jullie deel, heb ik toch ook een column? En ik hoop maar dat je hem in alle rust kunt lezen.