Schapenvacht met hagelslag
Noem me contactgestoord, maar ik vind alleen wonen dus stiekem best lekker.
En natuurlijk, als Mr. Right 3.0 zich steviger verankert in mijn leven, is er ruimte voor hem. Maar tot die tijd geniet ik van mijn woman cave.
Alles is hier wollig, zacht en, als het om meubels gaat, hysterisch van kleur. De kleur van mijn salontafel doet bijna pijn aan je ogen, ik hou ervan. Inmiddels ben ik zo gewend aan mijn interieur dat het me niet meer opvalt.
Daarom was het extra leuk om mijn huis door de ogen van een kind te zien
Gisteren was een goede vriendin van me met haar drie kinderen op bezoek. Uiteraard stormden ze collectief op de cavia’s af. Iets wat wollig is én leeft, is onweerstaanbaar. Maar nadat alle cavia’s uitgebreid waren toegesproken, vertroeteld en gevoerd werd het huis aan een uitgebreide inspectieronde onderworpen.
‘Wowwww je kussens zijn zo zacht!’ Kussen van schapenvacht. ‘Whaaahhh hangen er ook cavia’s over je stoelen?’ Nee, ook dat zijn schapenvachtjes. ‘O ja, tuurlijk, er zijn wel honderd cavia’s nodig per stoel!’ Op zijn minst. ‘Kijk hier, de poef is óók harig!’ Klopt, klein poefje met haren van een ondefinieerbaar beest.
‘O kijk, op de bekers hier staan zelfs cavia’s… en daar staat een vaas met veren! Zijn die echt?’ Ja, dat zijn echte ooievaarveren uit Zegveld. ‘Zelfs je schóénen zijn zacht!’ Nu je het zegt, ja, dat zijn mijn aaibare snowboots. ‘En wat is dit?’ Een handtas, van fake fur. ‘Hahhaha, een draagbare cavia!’
Een uur lang wordt alles aangeraakt, opgetild, bekeken, besnuffeld en van commentaar voorzien
‘Je hebt een nogal interessant huis voor kinderen,’ zegt mijn vriendin lachend. ‘En een ook niet heel kind-proof huis trouwens…’ Op mijn vragende blik antwoordt ze: ‘Te veel om op te pakken en een zooitje van te maken.’
Dan gaan we lunchen. Een gezellige boel met verse broodjes, hagelslag en een hoop gekwebbel. Na de lunch vertrekken we voor ons geplande uitje. Wanneer ik ’s avonds thuiskom, snap ik in één oogopslag wat mijn vriendin bedoelt:
Het is een gigantische bende
Misschien niet voor een moeder die drie kids gewend is, maar voor een vrouw alleen in haar doorgaans ordentelijke boshuis wél. Terwijl ik de tafel opruim, werp ik een blik op mijn schapenvachtjes. In plaats van roomwit zijn ze bezaaid met hagelslag. Ah shit, hagelslag x schapenvacht is géén goede match!
Gauw wandel ik naar buiten met de drie getroffen schapenvachten en klop ze uit. Gelukkig valt de schade mee. Ik ben blij dat ik niet elke week drie van die spruiten op bezoek heb. Maar zo een middagje je eigen huis bekijken door de ogen van een kind is ontzettend leuk. Het doet me beseffen dat ik het kind in mezelf nog steeds dicht bij me draag. Ik hou óók van een huis waar van alles te ontdekken is.
