Sarah werd weer tot over haar oren op haar allereerste vriendje
‘Althans dat dacht ik.’
‘We waren allebei net gescheiden toen we elkaar spontaan tegen het lijf liepen. Op onze geboortegrond notabene waar we elkaar bijna veertig jaar geleden voor het eerst ontmoetten. Het was toen liefde op het eerste gezicht tussen ons en nu was die instant klik er weer. We zeiden tegen elkaar dat dit geen toeval kon zijn. Terwijl we allebei nog tot aan onze nek in de ellende zaten gloorde er weer licht aan de horizon.
Hij was degene met wie ik voor het eerst naar bed ging, degene die mij over de liefde leerde. Die vanzelfsprekendheid van lang geleden was er nog steeds toen we een paar dagen na onze hernieuwde kennismaking samen in mijn bed lagen (het enige verschil met vroeger waren wat extra kilo’s). We waren dolblij met elkaar en zeiden tegen elkaar dat dit zo had moeten zijn, dat we onbewust toch op elkaar hadden gewacht en dat we elkaar nu niet meer los mochten laten.
Onze kinderen – we hebben er samen vijf – werden aan elkaar voorgesteld toen we bijna een half jaar samen waren. Het ging hard allemaal inderdaad. Maar dat konden we makkelijk hebben omdat we natuurlijk ook al die basis samen hadden. Twijfels of we hier wel goed aan deden? Geen moment! Amper een jaar nadat we elkaar weer waren tegengekomen spraken we over samenwonen, over het verkopen van onze huizen die we na onze scheidingen met heel veel pijn en moeite hadden weten te bemachtigen en over het samenvoegen van onze inboedels. Je verzint het niet, maar onze eerste ruzie ging over onze wasmachines, want welke van die twee was nou het meest geschikt om te houden?
Natuurlijk ging het niet echt om zoiets onbenulligs als een wasmachine. Wat er gebeurde was dat de schijnbaar nutteloze discussie die zich daardoor ontspon onze diepere gevoelens blootlegde en duidelijk maakte dat we elkaar weliswaar heel lief en aardig vinden maar dat we in onze vroegere jaren toch ook weer niet voor niets hadden besloten dat we het niet voor elkaar waren. Waar we opnieuw verliefd op waren geworden was op het idee, en wat daarbij zeker had geholpen was dat onze ontmoeting ook een uitweg had geboden.
We beloofden om contact te houden, om vrienden te blijven. Voor het leven! Zelfs dat zat er niet in. Toen hij de vrouw tegenkwam met wie hij nu samenwoont was er voor onze hernieuwde kalverliefde geen ruimte meer. Het was goed zo. Dat we er voor elkaar waren geweest in een heel moeilijke periode was immers al meer dan veel mensen kunnen zeggen.’
Sarahs naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
