Franska.nl

Ruzie om een zak chips

 

‘Politie rukt uit voor vechtpartij. Dertig man op de vuist, tien gewonden.’

Ik merk steeds vaker dat ik op zulke krantenkoppen niet eens meer reageer. Ik scroll dan snel door naar iets anders, want zulke incidenten komen zo vaak voor dat mijn bloeddruk er allang niet meer van stijgt. Dit is wat de wereld nu doet, en daar zal ik als deelnemer aan dit leven mee moeten leren omgaan. Alles went, dus ook onze nieuwe manier van elkaar benaderen zal wel weer wennen.  

 

Maar deze laatste zinnen zetten mij ook aan het denken! Dit is namelijk wel wat ik róep, als ik zo’n bericht zie, maar het is bepaald niet wat ik voel. Het is eigenlijk meer een stukje zelftroost, denk ik. Ik weet namelijk echt niet meer wat ik ermee aan moet, en ik probeer mezelf dan maar gerust te stellen met zulke rare frasen.

 

Want ja… er zíjn ook steeds vaker van die rare geweldsexplosies. Toch? Of lezen we er alleen maar steeds vaker (en meer) over? 

 

En: ‘Dit is waar ik als deelnemer aan het huidige leven mee moet leren omgaan’, klopt dat eigenlijk wel? Of zou ik het niet moeten accepteren, en proberen te stoppen? Is dit helemáál niet de nieuwe manier van omgaan met elkaar, maar zitten we elkaar alleen maar verder op te jutten door er steeds maar weer over te lezen en te schrijven, en door ernaar te kijken via ingezonden filmpjes? Ik zie het ’s middags namelijk al op mijn telefoon langskomen, en ik zie het ’s avonds dan ook nog veertig keer terug in alle talkshows, nieuwsuitzendingen en showrubrieken.

 

Kán ik dit dus nog wel stoppen? En hóe dan?

 

Soms zou ik het met mijn vuisten willen doen, maar dat maakt het niet beter, denk ik. Dus? Met woorden dan? Maar welke woorden kan ik dan nog gebruiken zonder weer anderen aan te zetten tot fysiek of verbaal geweld?

 

Nou ja… laat ik eerst dat berichtje maar eens opzoeken dat mijn brein nu zo bezighoudt. Laat ik eens bekijken waar zo’n geweldsexplosie dan vandaan is gekomen, en hoe het komt dat dertig mensen elkaar te lijf gaan en willen verwonden. Wat maakt dan dat ze zo boos worden dat ze elkaar lichamelijk letsel willen toebrengen? Heeft de één dan het huis van de ander in brand gestoken? Want dan kan ik me nog voorstellen dat die dakloze een mep uitdeelt aan die toeschouwer die met dat doosje lucifers in zijn hand staat te kijken. Pure paniek en frustratie voeren dan de boventoon, en als alles wat je hebt plotseling verloren is gegaan, dan raak je heel even de draad kwijt en moet je door omstanders weer snel gekalmeerd worden. Dat begrijp ik nog wel.

 

Maar hier waren dertig mensen aan het meppen, hè! Wat moet daar dan in hemelsnaam aan vooraf zijn gegaan? Is het allerlaatste voedsel dan gestolen? Iemands kind vermoord? Of is er iets anders gebeurd dat onomkeerbaar is?

 

Ik ga dus toch maar even googelen! Want dit gaat me niet meer loslaten, en dan kun je je er beter in verdiepen dan het laten dooretteren. Eens even kijken hoor. Zoektermen: politie, vechtpartij, 30 man, 10 gewonden. Dat is wat ik ervan onthouden heb.

 

Klik, effe wachten, en ja hoor: een heleboel matches op mijn dramatische zoektermen.

 

Maar, huh?… Wel met allemaal dezelfde kop! Ruzie om zak chips eindigt in massale vechtpartij. 

 

Wat???

 

Om een zakje chips met dertig man op de vuist gaan? Welke smaak is dat dan geweest? Ik móet dat nu weten!! Want het is óf een reclamecampagne voor een nieuw soort chips, óf het is waargebeurd en dan wil ik die smaak graag gaan vermijden.

 

Ik denk namelijk dat je hersens dus aangetast worden, en ik vind dat we daarom zo snel mogelijk iedereen moeten gaan waarschuwen via internet.

 

Eet geen chips meer, want… nou ja, een soort “Chipswaarheid” dus.

 

Sjonge, jonge, zeg. Waar gaan we heen met al die ongezouten meningen?