Rouwen per Whatsapp
Vlak na de dood van de vriend van een vriendin, start Elise een WhatsApp groepje. Nu, drie jaar later scrollt ze terug door alle berichten, en ziet ze het verdriet langzaam lichter worden.
Drie jaar geleden overleed B., de vriend van mijn vriendin A. Rond die tijd begonnen we, niet speciaal om die reden, met nog een vriendin een appgroep. Als ik de apps nu teruglees, moet ik vooral hardop lachen om onze dagelijkse beslommeringen. Tegelijkertijd is het een verslag van rouw.
Eerst de fase van depressie. Op onze vele ‘hoe gaat het?’-vragen antwoordt ze ‘Slecht’, ‘Wel oké,’ of het hoogst haalbare: ‘Ik heb vandaag niet gehuild’. Ze leeft door, maar vindt er gewoon geen bal meer aan. Dan volgt de woede: ‘Het is gewoon zo gemeen!’ Het ís ook gemeen. Als twintigers hadden ze ooit een korte romance. Flirtende collega’s, meer niet. Twintig jaar later werden ze, allebei gescheiden, opnieuw verliefd. En nu écht. Het was zo’n meant to be, ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig-verhaal, zelfs hun kinderen waren gek op elkaar. En toen bleek hij ongeneeslijk ziek.
De eerste Oud & Nieuw. Zijn kleren wegdoen. Haar vijftigste verjaardag. Alles komt voorbij. Scrollend door de apps zie ik het verdriet langzaam lichter worden. Ze appt een foto van zijn graf versierd met kerstballen. En, als wij mopperen over onze mannen: ‘Ik wil niet opscheppen over een dode, maar B. deed zulke dingen nóóit.’ Er gaat geen week voorbij dat hij niet ter sprake komt.
Inmiddels zijn we terechtgekomen in de fase dat ze weer eens moet daten. Vinden wij. Maar in drie jaar tijd is ze niemand tegengekomen die kan tippen aan B. Een dag lang is daten het app-onderwerp. Er moet toch íemand zijn? Ja, die ene columnist komt misschien in de buurt, maar die had haar zoon kunnen zijn.
‘IK WIL NIET OPSCHEPPEN OVER EEN DODE,
MAAR B. DEED ZULKE DINGEN NÓÓIT’
De nacht na de dating-discussie heeft ze een levensechte droom over B.
‘Het voelde alsof hij er echt weer was.’
‘Misschien waren jullie samen in een parallel universum.’ zeg ik.
‘Welnee, ze had een lucide droom.’ weet onze andere vriendin.
‘Ik denk dat hij mijn appjes over die columnist las en zich zorgen maakt.’
‘HAHA,’ antwoord ik. Ondertussen kijk ik naar een documentaire over Remco Campert. ‘Mijn vrienden zijn al heel lang dood,’ zegt hij net op dat moment,’maar in mijn dromen ontmoet ik ze nog.’
‘Toevallig hè?’ gooi ik in de groep
‘Of niet,’ antwoordt A.
Over de doden moet je blijven praten, zei mijn oma altijd, dat houdt hen in leven. Of whatsappen zou ik daaraan toe willen voegen.
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft een roman en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
